Groeten uit de rimboe
Door: Claudia
Blijf op de hoogte en volg Claudia
22 December 2008 | Indonesië, Batavia
Vrijdag 5 december, Siberut, Mentawai (Sumatra)
Stapje voor stapje gaan we terug in de tijd. Het begint met de boot waarmee we toch zeker een aantal honderden jaren terug gaan. Het is een houden schuit van 2 verdiepingen. Het ruim wordt volgeladen met alle denkbare goederen: dozen, zakken rijst, we signaleren zelfs een televisie. Als het ruim vol is wordt er doorgeladen op de 1e verdieping, op de plaatsen waar nog geen mens ligt dan. Op de bovenste verdieping bevindt zich een aantal kajuiten en 1 daarvan is voor, precies genoeg voor vier.
Na 11 uur varen komen we aan bij de eerste haven op Siberut. Hier vind een wisseling van vracht plaats en ondertussen nuttigen wij een ontbijtje van blokjes plakrijst. Na deze stop van een aantal uren, varen we nog zo'n 5 uur naar onze eindbestemming. Hier wacht ons een houten hut aan het strand. We overnachten op een dekentje op de vloer, maar hebben og wel de luxe van een kussentje.
Zaterdag 6 december, Siberut, Mentawai (Sumatra)
Een andere beschaving vind je natuurlijk niet zomaar. Om te beginnen varen we met een motorbootje een flink stuk de rivier op. Bij het eindpunt hebben we de eerste ontmoeting met een traditionele Mentawai: lendedoek, originele tatoe's over het hele lichaam én rubberlaarzen. De paar doosjes proviand die we meegenomen hebben, verwijnen met hem de jungle in en ook wij beginnen aan onze track. Zo'n 4 a 5 uur ploeren we door de rimboe, beekjes, de modder, soms kniediep en moeten we bijna continue balanceren op boomstammen die functioneren als wandelad of brug. Allemaal heel vermoeiend omdat iedere stap die gezet wordt, geconcentreerd moet worden genomen. Ik zie dan ook niet veel meer van de jungle dan mijn voeten in de modder. Behalve dan als ik uitglij en op mijn gat in de modder of het water beland.
Het is een hele opluchting als we de uma (huis) van ons eerste gastgezin bereiken. Uiteraard onaangekondigd, want even bellen van te voren was natuurlijk geen optie. vallen we met vijfen (Vincent, Jaap, ik en onze gids Ed met zijn bijvrouw) binnen maar worden ontzettend hartelijk ontvangen. Handen worden geschudt, bananen en thee uitgedeeld en als ik me bij de rivier ga wassen staat de vrouw des huizes ook al te douchen. Zij leent wat van mijn shampoo en wijst op haar beurt weer waar ik me nog even extra moet poetsen. Na een avond kletsen en goocheltrucjes op de veranda duiken we onder de klamboe op diezelfde veranda, vouwen een kussen van wat kledingstukken en slapen tot een uur of vijf.
Zondag 7 december, Siberut, Mentawai (Sumatra)
Om een uur of vijf beginnen de hanen te kraaien en hoor ik nog een ander geluid. Een soort van trommel ofzo, ik kan het niet plaatsen. Het komt ook uit verschillende richtingen. Navraag leert dat dit twee keer per dag gebeurt: de varkens, die los rond en onder het huis lopen, worden geroepen om te eten. Een paar uurtjes later is het ook voor ons voedertijd en schuiven we aan bij een grote schaal van gekookte banaan met kokos en sagu. Sagu komt uit de stam van de saguboom en wordt, in bamboe of bananenblad, op het vuur gelegd en wodt zo zacht en eetbaar. Nog niet eerder heb ik boom gegeten maar het is, zo samen met de kokos, goed te doen.
Het heeft de hele nacht geregend en het houdt nu ook nog niet op. Noodgedwongen blijven we 's ochtends thuis. Het huis is een lange houten hut, ik schat een meter of 30. Het begint met een opstapje en een voorveranda, zeg maar de gang. Boven de ingang hangen schedels van varkens, ze kijken naar binnen, een teken dat het tamme dieren zijn, boerderijdieren. Verderop hangen scheldels van wilde varkens en apen, zij kijken naar buiten. Dit heeft alles te maken met de zielen van deze slachtoffers en hun nog levende familieleden. Dat ze elkaar nog kunnen zien zeg maar.
In het huis hangen ook allerlei houtsnijwerken: slangen, vogels, apen en zelfs een vliegtuig. Dat is het speelgoed voor de zielen. Zielen zijn immers net kinderen. Geen speelgoed, vervelen ze zich en dan gaan ze weg.
Een versiering is echter van een andere orde. Op de muur staan twee voetafdrukken, twee handen en haar. Dit is een grafmonumentje, gedenkteken aan de overleden dochter van de shaman (de oudste en wijste van het huis).
Als het weer opgeklaard is, gaan we op zoek naar ingredienten voor gif. Gif dat op de pijlpunten gaan voor de jacht. Onderweg eten we cacaovruchten die vers voor ons geplukt worden. Je kunt het vruchtvlees om de pitten opeten, de smaak doet mij een beetje aan mango denken, en de pitten worden vervolgens gedroogd, open gemaakt en verwerkt tot cacao.
Terug in het huis krijgen we een demonstratie gif mengen. Groene bladeren worden fijne gemalen op de stekels van een plant, er wordt wat gember bijgedaan voor het vocht en een flinke hand van de allerscherpste chilipepers wordt erbij gestampt. Tot slot wordt er een stuke wortel toegevoegd, het meest giftige onderdeel van het mengsel. Alles gaat in een soort van handpers en het vocht dat daaruit komt wordt op de speerpunten aangebracht en boven een vuurtje gedroogd. Zodra dit goedje in de bloedbaan tercht komt, bij dier of mens, leidt dat binnen 1 minuut tot de dood.
Onderwijl verteld de shaman allerlei verhalen over het onstaan van alles: visnet uit het haar van de mens, sagu uit de mond, sterren zijn gaten in de hemel gecreeerd door onze pijlen. Maar dan zakt 1 van de kinderen door de vloer in de keuken en valt een meter lager in de modder. Nu is het afgelopen met de verhalen, want dat was een duidelijk teken van de spirits dat ze liever hebben dat hij zijn mond houdt.
Maandag 8 december, Siberut, Mentawai (Sumatra)
Tijd om weer op te stappen. Onze voorraad, schuimrubber matjes en muskietennetten gaan in manden op de rug van vier dames. Wij trekken onze natte plunje weer aan, hier droogt immers niets, en gaan op pad. Vanwege de hevige regenval zijn we genoodzaakt een alternatieve route te nemen. De shaman loopt voor ons uit met zijn hakmes om hier en daar een pad te banen. We lopen via twee dorpen waar tussen een betonnen weg/pad wordt aangelegd. We vrezen dat over enige jaren hier de brommertjes ook heen en weer zullen rijden. Maar voor nu is het in ieder geval lekker lopen en het enige terrein waarop we sneller zijn dan onze draagsters. Na weer een klein stukje klunen door de modder worden we in een uitgehakte boomstam (pong pong) over de rivier gezet. Het water staat namelijk zo hoog dat we er niet doorheen kunnen waden en de brug zelfs onder water staat.
Na een flinke heuven en een nare glijpartij waar ik een geblessurde knie aan overhoudt, arriveren we gelukkig bij ons volgende gastgezin.
Een iets kleiner huis deze keer, maar heel mooi gelegen aan de rivier.
Tegen de avond komt er nog meer bezoek aan wippen, een oudere dame met haar dochter. De dochter vertoond in onze ogen vreemd gedrag: ze draagt een bord met eten met zich mee, mompelt voor zich uit en slaat met een stok om zich heen. Ik moet zelf nog wegduiken om er niet een flinke klap mee in het gezicht te krijgen. De overige aanwezigen reageren laconiek op haar gedrag dus we veronderstellen dat het meisje al een poosje een geestelijke afwijking heeft. Maar dan verteld Ed, onze gids, ons dat ze pas sinds gisterenavond zo is, sinds ze bamboe is gaan hakken. Daar moet een spirit van haar bezit hebben genomen omdat ze hun leefplek verstoorde. Iets wat hier regelmatig voorkomt en daarom weinig opzien baart. Heel goed mogelijk dat de spirit vanzelf weer verdwijnt en anders roepen we de shaman erbij voor een uitdrijving.
WORDT VERVOLGD !
Stapje voor stapje gaan we terug in de tijd. Het begint met de boot waarmee we toch zeker een aantal honderden jaren terug gaan. Het is een houden schuit van 2 verdiepingen. Het ruim wordt volgeladen met alle denkbare goederen: dozen, zakken rijst, we signaleren zelfs een televisie. Als het ruim vol is wordt er doorgeladen op de 1e verdieping, op de plaatsen waar nog geen mens ligt dan. Op de bovenste verdieping bevindt zich een aantal kajuiten en 1 daarvan is voor, precies genoeg voor vier.
Na 11 uur varen komen we aan bij de eerste haven op Siberut. Hier vind een wisseling van vracht plaats en ondertussen nuttigen wij een ontbijtje van blokjes plakrijst. Na deze stop van een aantal uren, varen we nog zo'n 5 uur naar onze eindbestemming. Hier wacht ons een houten hut aan het strand. We overnachten op een dekentje op de vloer, maar hebben og wel de luxe van een kussentje.
Zaterdag 6 december, Siberut, Mentawai (Sumatra)
Een andere beschaving vind je natuurlijk niet zomaar. Om te beginnen varen we met een motorbootje een flink stuk de rivier op. Bij het eindpunt hebben we de eerste ontmoeting met een traditionele Mentawai: lendedoek, originele tatoe's over het hele lichaam én rubberlaarzen. De paar doosjes proviand die we meegenomen hebben, verwijnen met hem de jungle in en ook wij beginnen aan onze track. Zo'n 4 a 5 uur ploeren we door de rimboe, beekjes, de modder, soms kniediep en moeten we bijna continue balanceren op boomstammen die functioneren als wandelad of brug. Allemaal heel vermoeiend omdat iedere stap die gezet wordt, geconcentreerd moet worden genomen. Ik zie dan ook niet veel meer van de jungle dan mijn voeten in de modder. Behalve dan als ik uitglij en op mijn gat in de modder of het water beland.
Het is een hele opluchting als we de uma (huis) van ons eerste gastgezin bereiken. Uiteraard onaangekondigd, want even bellen van te voren was natuurlijk geen optie. vallen we met vijfen (Vincent, Jaap, ik en onze gids Ed met zijn bijvrouw) binnen maar worden ontzettend hartelijk ontvangen. Handen worden geschudt, bananen en thee uitgedeeld en als ik me bij de rivier ga wassen staat de vrouw des huizes ook al te douchen. Zij leent wat van mijn shampoo en wijst op haar beurt weer waar ik me nog even extra moet poetsen. Na een avond kletsen en goocheltrucjes op de veranda duiken we onder de klamboe op diezelfde veranda, vouwen een kussen van wat kledingstukken en slapen tot een uur of vijf.
Zondag 7 december, Siberut, Mentawai (Sumatra)
Om een uur of vijf beginnen de hanen te kraaien en hoor ik nog een ander geluid. Een soort van trommel ofzo, ik kan het niet plaatsen. Het komt ook uit verschillende richtingen. Navraag leert dat dit twee keer per dag gebeurt: de varkens, die los rond en onder het huis lopen, worden geroepen om te eten. Een paar uurtjes later is het ook voor ons voedertijd en schuiven we aan bij een grote schaal van gekookte banaan met kokos en sagu. Sagu komt uit de stam van de saguboom en wordt, in bamboe of bananenblad, op het vuur gelegd en wodt zo zacht en eetbaar. Nog niet eerder heb ik boom gegeten maar het is, zo samen met de kokos, goed te doen.
Het heeft de hele nacht geregend en het houdt nu ook nog niet op. Noodgedwongen blijven we 's ochtends thuis. Het huis is een lange houten hut, ik schat een meter of 30. Het begint met een opstapje en een voorveranda, zeg maar de gang. Boven de ingang hangen schedels van varkens, ze kijken naar binnen, een teken dat het tamme dieren zijn, boerderijdieren. Verderop hangen scheldels van wilde varkens en apen, zij kijken naar buiten. Dit heeft alles te maken met de zielen van deze slachtoffers en hun nog levende familieleden. Dat ze elkaar nog kunnen zien zeg maar.
In het huis hangen ook allerlei houtsnijwerken: slangen, vogels, apen en zelfs een vliegtuig. Dat is het speelgoed voor de zielen. Zielen zijn immers net kinderen. Geen speelgoed, vervelen ze zich en dan gaan ze weg.
Een versiering is echter van een andere orde. Op de muur staan twee voetafdrukken, twee handen en haar. Dit is een grafmonumentje, gedenkteken aan de overleden dochter van de shaman (de oudste en wijste van het huis).
Als het weer opgeklaard is, gaan we op zoek naar ingredienten voor gif. Gif dat op de pijlpunten gaan voor de jacht. Onderweg eten we cacaovruchten die vers voor ons geplukt worden. Je kunt het vruchtvlees om de pitten opeten, de smaak doet mij een beetje aan mango denken, en de pitten worden vervolgens gedroogd, open gemaakt en verwerkt tot cacao.
Terug in het huis krijgen we een demonstratie gif mengen. Groene bladeren worden fijne gemalen op de stekels van een plant, er wordt wat gember bijgedaan voor het vocht en een flinke hand van de allerscherpste chilipepers wordt erbij gestampt. Tot slot wordt er een stuke wortel toegevoegd, het meest giftige onderdeel van het mengsel. Alles gaat in een soort van handpers en het vocht dat daaruit komt wordt op de speerpunten aangebracht en boven een vuurtje gedroogd. Zodra dit goedje in de bloedbaan tercht komt, bij dier of mens, leidt dat binnen 1 minuut tot de dood.
Onderwijl verteld de shaman allerlei verhalen over het onstaan van alles: visnet uit het haar van de mens, sagu uit de mond, sterren zijn gaten in de hemel gecreeerd door onze pijlen. Maar dan zakt 1 van de kinderen door de vloer in de keuken en valt een meter lager in de modder. Nu is het afgelopen met de verhalen, want dat was een duidelijk teken van de spirits dat ze liever hebben dat hij zijn mond houdt.
Maandag 8 december, Siberut, Mentawai (Sumatra)
Tijd om weer op te stappen. Onze voorraad, schuimrubber matjes en muskietennetten gaan in manden op de rug van vier dames. Wij trekken onze natte plunje weer aan, hier droogt immers niets, en gaan op pad. Vanwege de hevige regenval zijn we genoodzaakt een alternatieve route te nemen. De shaman loopt voor ons uit met zijn hakmes om hier en daar een pad te banen. We lopen via twee dorpen waar tussen een betonnen weg/pad wordt aangelegd. We vrezen dat over enige jaren hier de brommertjes ook heen en weer zullen rijden. Maar voor nu is het in ieder geval lekker lopen en het enige terrein waarop we sneller zijn dan onze draagsters. Na weer een klein stukje klunen door de modder worden we in een uitgehakte boomstam (pong pong) over de rivier gezet. Het water staat namelijk zo hoog dat we er niet doorheen kunnen waden en de brug zelfs onder water staat.
Na een flinke heuven en een nare glijpartij waar ik een geblessurde knie aan overhoudt, arriveren we gelukkig bij ons volgende gastgezin.
Een iets kleiner huis deze keer, maar heel mooi gelegen aan de rivier.
Tegen de avond komt er nog meer bezoek aan wippen, een oudere dame met haar dochter. De dochter vertoond in onze ogen vreemd gedrag: ze draagt een bord met eten met zich mee, mompelt voor zich uit en slaat met een stok om zich heen. Ik moet zelf nog wegduiken om er niet een flinke klap mee in het gezicht te krijgen. De overige aanwezigen reageren laconiek op haar gedrag dus we veronderstellen dat het meisje al een poosje een geestelijke afwijking heeft. Maar dan verteld Ed, onze gids, ons dat ze pas sinds gisterenavond zo is, sinds ze bamboe is gaan hakken. Daar moet een spirit van haar bezit hebben genomen omdat ze hun leefplek verstoorde. Iets wat hier regelmatig voorkomt en daarom weinig opzien baart. Heel goed mogelijk dat de spirit vanzelf weer verdwijnt en anders roepen we de shaman erbij voor een uitdrijving.
WORDT VERVOLGD !
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
