Balimoon II
Door: Claudia
Blijf op de hoogte en volg Claudia
13 April 2009 | Indonesië, Surabaya
Mijn excuses, want deze mosterd komt wel heel laat na de maaltijd, maar ik had het beloofd. Hier het einde van mijn Indonesische avonturen:
Donderdag 8 januari, Danau Bratan – Pemuteran (Bali)
Via een prachtige route dalen we weer af richting de kust, naar Pemuteran. Dit schijnt dé duikspot van Bali te zijn en op aanraden van collega’s kloppen we aan bij Reefseen. Maar helaas, de paar hutjes die ze hebben zijn al bezet en met enige spijt keren we de prachtig aan het strand gelegen locatie de rug toe en gaan op zoek naar een alternatief. Net iets verder van het strand af vinden we een kamer bij Jubawa, bij de bijbehorende duikschool regel ik meteen twee duiken voor morgen en een snorkelexcursie voor Tis. We lopen nog even naar het strand maar het begint alweer snel te regenen dus na een snelle blik keren we met rasse schreden “terug” naar huis.
Vrijdag 9 januari, Pemuteran (Bali)
We varen langs paradijselijke stranden met hemelse hutten over goddelijk blauw water. Vanaf het bootje dan ons naar Menjangan eiland brengt zien we het droom Bali uit de brochures. We moeten hier nog maar eens terug om een paar dagen zo’n kamer op palen te bewonen, met een bloemetjesbad op de veranda en parelwit strand voor de deur.
Maar nu gaan we duiken. Tis ziet groen en geel van jaloezie want hij kan slechts gaan snorkelen. Toch ook nog een heel avontuur want dat heeft hij nog nooit eerder gedaan. Toch wel jammer dat ik het niet met hem kan delen, ik lig immers een paar met dieper onder water. Maar bij terugkomst vertelt hij me glunderend wat hij allemaal gezien heeft en is vast besloten deze zomer te leren zwemmen zodat we volgend jaar samen kunnen duiken op Sulewesi.
Na de lunch kan ik eindelijk eens genieten van een zonbad. Slechts een half uurtje, maar met grote gevolgen. Ik ben de dagen erna zo rood als een kreeft en kan niet meer op mijn rug slapen van de pijn. Na de tweede duik keren we terug en zo nat en koud in de wind zitten op de boot blijft ook niet zonder gevolgen. Nog dagen ben ik snip en snip verkouden. Dus daar zit ik dan in bloedheet Indonesië met een verstopte neus en een verbrandde rug. Ik heb toch zo’n medelijden met mezelf.
Zaterdag 10 januari, Pemuteran – Legian (Bali)
Vandaag maken we onze halve ronde van Bali af. Na een korte stop bij de apentempel, volgen we de kust tot vlak voor Legian, want daar stoppen we om de tempel van Tanah Lot te bezoeken. En dat is de moeite waard. Een tempel op een rots in de branding met onderin een uitsparing waarin je je kunt laten dopen, of hoe moet ik dat noemen als het om Hindoeïsme gaat? Helaas is het algemeen bekend dat deze tempel de moeite waard is, want het is een drukte van belang.
We rijden het laatste stukje terug naar Legian waar we een kamer betrekken in Hotel Bali Village. Lekker eventjes het zwembad in, ondanks de regen, en dan een lange moeilijke nacht in, waarin ademen, dankzij een verstopte neus, haast onmogelijk lijkt.
Zondag 11 januari, Legian (Bali)
Het regent weer en ik ben snipverkouden. De enige optie: illegale dvd’s kopen en bier drinken.
Maandag 12 januari, Legian (Bali)
Er komt nog weinig verandering in mijn fysieke toestand maar ik ben fit genoeg om eens lekker over het strand te wandelen, een ijsje te eten en ’s avonds ons flesje Arak uit Pemuteran aan te breken.
Dinsdag 13 januari, Legian (Bali) – Kalibaru (Java)
We hebben Bali gezien, we hebben een leuke week gehad, maar toch zijn we allebei verheugd dat we vandaag terugkeren naar Java. We pakken een taxi naar het busstation alwaar we de bus nemen naar Kalibaru. Uit- of overstappen hoeft niet, want de bus gaat mee op de boot en zet ons 3 km voor Kalibaru af op de hoofdweg. We hoeven nog maar een klein stukje te lopen naar ons hotel. En wat een hotel ! Het allermooiste van de hele trip. Misschien wel een beetje ongezellig, want we zijn de enige gasten in dit 70 kamers tellende hotel. Het ligt onderdaan flinke heuvel, tussen de koffieplantages. In de wijde omgeving is er verder ook niets te doen of te beleven, behalve…….koffieplantages. Het valt zelfs niet mee om een warung te vinden om iets te eten.
Woensdag 14 januari, Kalibaru (Java)
Het ontbijt in Margo Utomo doet watertanden: koffie van eigen plantage, huisgemaakt mozzarella, bruin brood !, jam, hagelslag, eieren bereidt op door uw gewenste wijze of had u liever nasi goreng of noodles misschien? Het beste ontbijt van Indonesië met één van de beste uitzichten. Helaas komt het einde van de reis al in zicht en we hebben nog een belangrijke plek te bezoeken, dus na het ontbijt wandelen we naar het dorp om vast een treinkaartje te halen. Naast het station ligt Margo Utomo II en we gaan even kijken waar onze koffie van vanmorgen is opgegroeid en geven de koeien die gezorgd hebben voor onze mozzarella een aai.
Vlakbij ons eigen hotel vinden we een klein mie baso tentje waar we lunchen en op verzoek van de eigenaresse iets langer blijven hangen (ze vindt het heel bijzonder, zo’n blank meisje op bezoek). Op aanraden van haar echtgenoot ondernemen we een wandeling richting de koffieplantages. Maar al wat we zien, geen koffieplantage. We komen wel door een hele gezellige kampung, volgen een prachtige rivier en hebben een schitterend uitzicht op het woud vanaf de heuvel. Ik ben verliefd? Wat is het hier prachtig. Hier kan ik wel wonen, in zo’n klein huisje aan de rivier, een paar geitjes en kippen en…..ja, wel even Wi-fi aanvragen natuurlijk.
Na de wandeling lusten we wel weer een mie baso. We nestelen ons op de grond en kijken televisie, we voelen ons al aardig thuis hier in dit tentje langs de weg. Helaas toont het nieuws een minder fraaie kant van dit mooie land: een man heeft 5 dagen vastgeketend gezeten aan een stoel zonder eten of drinken, in een ziekenhuis ! Hij zou de rekening voor zijn gebroken arm niet kunnen betalen.
Donderdag 15 januari, Kalibaru – Bromo (Java)
Het is een hele onderneming, de reis van vandaag, met een anticlimax kan ik alvast verklappen. We beginnen onze reis in de angkot (een klein busje met 2 bankjes achterin langs de zijkant waar je, als je iedereen goed opvouwt, toch verrassend veel mensen in kunt krijgen) naar het station. Dan zitten we zo’n 3 uur in de trein maar dat is werkelijk genieten. Van het ene mooie uitzicht vallen we in de volgende openbaring. Er gaan zoveel plekjes aan ons voorbij waar ik mijn Bed & Breakfast al helemaal voor me zie. Koffieplantages, riviertjes, woud, heuvels, rust. Ik zie niet in waarom mensen niet direct 6 weken bij me zouden willen boeken.
Maar goed, terug naar de waan van de dag. Op het treinstation zijn er geen taxi’s en volgens zeggen ook niet bij het busstation. Toch maar een angkot gepakt naar het busstation en wat een verrassing, er staat een minibusje met bestemming Bromo (de vulkaan die je bij zonsopgang gezien MOET hebben). We moeten nog wel even wachten tot ie vol is, maar het is hoopgevend. 1 uur, 2 uur, er zijn 4 à 5 passagiers maar er is ruimte voor 8. Net als we in onderhandeling gaan over de prijs (als ik ongeveer 3 keer zoveel betaal, gaan ze rijden) komt er nog een Thais meisje aan. Samen met haar besluiten we te dokken en we gaan omhoog, de bergen in. Helaas is het ontzettend mistig en het begint al donker te worden, dus we zien niets van de omgeving. Maar ik stel me voor dat het erg mooi moet zijn. Eenmaal boven treffen we een hotelletje met Zwitserse allure. Veel hout, rood-wit geblokte gordijntjes, dikke tapijten, personeel met bontkragen en minuscule kamertjes met minuscule raampjes, alles om de warmte binnen te houden. Na het eten duiken we gauw het minuscule bed in om in de minuscule uurtjes weer op te schrikken van de wekker.
Vrijdag 16 januari, Bromo – Surabaya (Java)
Om 3 uur loopt de wekker af, deze ochtend moet het gaan gebeuren: zonsopgang op Bromo. Bijna klappertandend drinken we een kop koffie en nemen een doosje met ons ontbijt in ontvangst om later op te peuzelen. In het stikke donker en door dichte mist kruipt de jeep de berg op naar, voor mijn gevoeld, het einde van de wereld. Maar eenmaal boven blijkt er toch meer te zijn aan het einde van de wereld: souvenirstalletjes en dikke jassen verhuur. Hijgend en puffend beklim de laatste treden, dit is duidelijk veel te hoog voor iemand van beneden zeeniveau. Bibberend, proberend ons aan elkaar te warmen, met muts en sjaal, wachten we op het ochtendgloren. Overigens met tientallen anderen, wat de romantiek toch een beetje verstoord. Maar dan is het licht en we zien…….niks. Wolken, mist, grijs, niets.
Teleurgesteld dalen we weer af om halverwege overvallen te worden door ruiters. Bijna letterlijk overvallen want we worden omsingeld, er wordt van alles en nog wat naar Tis geroepen en ze duwen papiertjes in onze handen. Maar ik wil helemaal niet paardrijden. Het is koud, we zijn moe, het is mistig en het heeft allemaal al genoeg gekost. Gauw terug naar het hotel en twee uurtjes slapen, voordat het minibusje ons weer komt ophalen. Het is tijd voor de laatste etappe, de trein naar Surabaya.
Zaterdag 17 januari, Surabaya (Java)
Dit moet het slechtste hotel van de reis zijn. We hebben ons hier gisteren door de taxi heen laten brengen en vonden het op het eerste oog wel prima. Misschien wat ongezellig, maar vooruit. De kamer is groot, te groot met het bed ergens achterin de hoek. Ouwe vieze muren, geen warm water zoals beloofd, kapotte wastafel, zwarte frummels op de vloer van onbekende herkomst, slechte airconditioning en alleen noodles voor het ontbijt. Geluk zagen we een klein stukje verder een ander hotel en dat bevalt ons een stuk beter. Het zijn immers de laatste dagen en die wil je toch een beetje leuk door brengen. De laatste paar dagen, dus we moeten ook de terugreis van Tis gaan regelen. Vliegen blijkt de beste optie dus we boeken een vlucht, 1 uur voor dat ik de lucht in ga.
We wilden nog wat inkopen doen en dat lukt hier wel, in één van de gigantische winkelcentra. ’s Avonds een leuke bar vinden lijkt echter onmogelijk. We vragen een taxichauffeur en hij brengt ons naar een afgelegen en nagenoeg lege bar die om 10 uur al sluit. Om de hoek van het hotel vinden we nog wel een openlucht jazzcafé met live muziek, maar meer dan één drankje kan bruin daar niet trekken.
Zondag 18 januari, Surabaya (Java)
Leuk idee van Tis, in theorie dan: op zondag naar de dierentuin, zoals zoveel gezinnen dat doen. Deprimerend ! Rijen dik staan er voor de ingang. Eenmaal binnen zitten er overal en nergens gezinnen te picknicken, want dat blijkt hier het doel van een dierentuin te zijn, de dieren lijken maar bijzaak. De collectie valt me erg tegen, afgezien van de komodo varanen, om over de dierenverblijven nog maar te zwijgen. Dieren worden door het publiek van alles en nog wat gevoerd en kinderen steken hun klauwtjes door de hekken. Ik, als blanke, trek overigens meer aandacht dan de nijlpaarden. Ouders wijzen naar me en leggen hun koters uit wat ze zien. Ik zeg, wegwezen hier.
Het strand dan, dat is wel een leuk idee. O nee, wat een troep op het strand en dan die schepen zo vlakbij. Terug in de taxi maar eens vragen, wat valt er zoal te doen in Surabaya? “Hebben jullie de dierentuin al gezien? Het strand dan? Tja, dan weet ik het niet meer, dat is het wel zo’n beetje.” Nu weten we het zeker, Surabaya is waardeloos.
Maandag 19 januari, Surabaya (Java) – Singapore
Twee maanden Indonesië zijn voorbij. Mijn visum is afgelopen, ik moet het land verlaten. Gelukkig heb ik mijn terugvlucht vanuit Singapore iets kunnen vervroegen want a) was het einde van de cashflow in zicht en b) had ik geen zin om na vier weken samen op pad te zijn geweest, nog 11 dagen alleen verder te gaan. Het afscheid valt heel zwaar en het voelt vreemd om weer alleen door Singapore te lopen.
Voor de foto's: http://mcclaud71.hyves.nl/album/33684010/Singapore_Indonesi_nov_08_jan_09/5Bvz/
Donderdag 8 januari, Danau Bratan – Pemuteran (Bali)
Via een prachtige route dalen we weer af richting de kust, naar Pemuteran. Dit schijnt dé duikspot van Bali te zijn en op aanraden van collega’s kloppen we aan bij Reefseen. Maar helaas, de paar hutjes die ze hebben zijn al bezet en met enige spijt keren we de prachtig aan het strand gelegen locatie de rug toe en gaan op zoek naar een alternatief. Net iets verder van het strand af vinden we een kamer bij Jubawa, bij de bijbehorende duikschool regel ik meteen twee duiken voor morgen en een snorkelexcursie voor Tis. We lopen nog even naar het strand maar het begint alweer snel te regenen dus na een snelle blik keren we met rasse schreden “terug” naar huis.
Vrijdag 9 januari, Pemuteran (Bali)
We varen langs paradijselijke stranden met hemelse hutten over goddelijk blauw water. Vanaf het bootje dan ons naar Menjangan eiland brengt zien we het droom Bali uit de brochures. We moeten hier nog maar eens terug om een paar dagen zo’n kamer op palen te bewonen, met een bloemetjesbad op de veranda en parelwit strand voor de deur.
Maar nu gaan we duiken. Tis ziet groen en geel van jaloezie want hij kan slechts gaan snorkelen. Toch ook nog een heel avontuur want dat heeft hij nog nooit eerder gedaan. Toch wel jammer dat ik het niet met hem kan delen, ik lig immers een paar met dieper onder water. Maar bij terugkomst vertelt hij me glunderend wat hij allemaal gezien heeft en is vast besloten deze zomer te leren zwemmen zodat we volgend jaar samen kunnen duiken op Sulewesi.
Na de lunch kan ik eindelijk eens genieten van een zonbad. Slechts een half uurtje, maar met grote gevolgen. Ik ben de dagen erna zo rood als een kreeft en kan niet meer op mijn rug slapen van de pijn. Na de tweede duik keren we terug en zo nat en koud in de wind zitten op de boot blijft ook niet zonder gevolgen. Nog dagen ben ik snip en snip verkouden. Dus daar zit ik dan in bloedheet Indonesië met een verstopte neus en een verbrandde rug. Ik heb toch zo’n medelijden met mezelf.
Zaterdag 10 januari, Pemuteran – Legian (Bali)
Vandaag maken we onze halve ronde van Bali af. Na een korte stop bij de apentempel, volgen we de kust tot vlak voor Legian, want daar stoppen we om de tempel van Tanah Lot te bezoeken. En dat is de moeite waard. Een tempel op een rots in de branding met onderin een uitsparing waarin je je kunt laten dopen, of hoe moet ik dat noemen als het om Hindoeïsme gaat? Helaas is het algemeen bekend dat deze tempel de moeite waard is, want het is een drukte van belang.
We rijden het laatste stukje terug naar Legian waar we een kamer betrekken in Hotel Bali Village. Lekker eventjes het zwembad in, ondanks de regen, en dan een lange moeilijke nacht in, waarin ademen, dankzij een verstopte neus, haast onmogelijk lijkt.
Zondag 11 januari, Legian (Bali)
Het regent weer en ik ben snipverkouden. De enige optie: illegale dvd’s kopen en bier drinken.
Maandag 12 januari, Legian (Bali)
Er komt nog weinig verandering in mijn fysieke toestand maar ik ben fit genoeg om eens lekker over het strand te wandelen, een ijsje te eten en ’s avonds ons flesje Arak uit Pemuteran aan te breken.
Dinsdag 13 januari, Legian (Bali) – Kalibaru (Java)
We hebben Bali gezien, we hebben een leuke week gehad, maar toch zijn we allebei verheugd dat we vandaag terugkeren naar Java. We pakken een taxi naar het busstation alwaar we de bus nemen naar Kalibaru. Uit- of overstappen hoeft niet, want de bus gaat mee op de boot en zet ons 3 km voor Kalibaru af op de hoofdweg. We hoeven nog maar een klein stukje te lopen naar ons hotel. En wat een hotel ! Het allermooiste van de hele trip. Misschien wel een beetje ongezellig, want we zijn de enige gasten in dit 70 kamers tellende hotel. Het ligt onderdaan flinke heuvel, tussen de koffieplantages. In de wijde omgeving is er verder ook niets te doen of te beleven, behalve…….koffieplantages. Het valt zelfs niet mee om een warung te vinden om iets te eten.
Woensdag 14 januari, Kalibaru (Java)
Het ontbijt in Margo Utomo doet watertanden: koffie van eigen plantage, huisgemaakt mozzarella, bruin brood !, jam, hagelslag, eieren bereidt op door uw gewenste wijze of had u liever nasi goreng of noodles misschien? Het beste ontbijt van Indonesië met één van de beste uitzichten. Helaas komt het einde van de reis al in zicht en we hebben nog een belangrijke plek te bezoeken, dus na het ontbijt wandelen we naar het dorp om vast een treinkaartje te halen. Naast het station ligt Margo Utomo II en we gaan even kijken waar onze koffie van vanmorgen is opgegroeid en geven de koeien die gezorgd hebben voor onze mozzarella een aai.
Vlakbij ons eigen hotel vinden we een klein mie baso tentje waar we lunchen en op verzoek van de eigenaresse iets langer blijven hangen (ze vindt het heel bijzonder, zo’n blank meisje op bezoek). Op aanraden van haar echtgenoot ondernemen we een wandeling richting de koffieplantages. Maar al wat we zien, geen koffieplantage. We komen wel door een hele gezellige kampung, volgen een prachtige rivier en hebben een schitterend uitzicht op het woud vanaf de heuvel. Ik ben verliefd? Wat is het hier prachtig. Hier kan ik wel wonen, in zo’n klein huisje aan de rivier, een paar geitjes en kippen en…..ja, wel even Wi-fi aanvragen natuurlijk.
Na de wandeling lusten we wel weer een mie baso. We nestelen ons op de grond en kijken televisie, we voelen ons al aardig thuis hier in dit tentje langs de weg. Helaas toont het nieuws een minder fraaie kant van dit mooie land: een man heeft 5 dagen vastgeketend gezeten aan een stoel zonder eten of drinken, in een ziekenhuis ! Hij zou de rekening voor zijn gebroken arm niet kunnen betalen.
Donderdag 15 januari, Kalibaru – Bromo (Java)
Het is een hele onderneming, de reis van vandaag, met een anticlimax kan ik alvast verklappen. We beginnen onze reis in de angkot (een klein busje met 2 bankjes achterin langs de zijkant waar je, als je iedereen goed opvouwt, toch verrassend veel mensen in kunt krijgen) naar het station. Dan zitten we zo’n 3 uur in de trein maar dat is werkelijk genieten. Van het ene mooie uitzicht vallen we in de volgende openbaring. Er gaan zoveel plekjes aan ons voorbij waar ik mijn Bed & Breakfast al helemaal voor me zie. Koffieplantages, riviertjes, woud, heuvels, rust. Ik zie niet in waarom mensen niet direct 6 weken bij me zouden willen boeken.
Maar goed, terug naar de waan van de dag. Op het treinstation zijn er geen taxi’s en volgens zeggen ook niet bij het busstation. Toch maar een angkot gepakt naar het busstation en wat een verrassing, er staat een minibusje met bestemming Bromo (de vulkaan die je bij zonsopgang gezien MOET hebben). We moeten nog wel even wachten tot ie vol is, maar het is hoopgevend. 1 uur, 2 uur, er zijn 4 à 5 passagiers maar er is ruimte voor 8. Net als we in onderhandeling gaan over de prijs (als ik ongeveer 3 keer zoveel betaal, gaan ze rijden) komt er nog een Thais meisje aan. Samen met haar besluiten we te dokken en we gaan omhoog, de bergen in. Helaas is het ontzettend mistig en het begint al donker te worden, dus we zien niets van de omgeving. Maar ik stel me voor dat het erg mooi moet zijn. Eenmaal boven treffen we een hotelletje met Zwitserse allure. Veel hout, rood-wit geblokte gordijntjes, dikke tapijten, personeel met bontkragen en minuscule kamertjes met minuscule raampjes, alles om de warmte binnen te houden. Na het eten duiken we gauw het minuscule bed in om in de minuscule uurtjes weer op te schrikken van de wekker.
Vrijdag 16 januari, Bromo – Surabaya (Java)
Om 3 uur loopt de wekker af, deze ochtend moet het gaan gebeuren: zonsopgang op Bromo. Bijna klappertandend drinken we een kop koffie en nemen een doosje met ons ontbijt in ontvangst om later op te peuzelen. In het stikke donker en door dichte mist kruipt de jeep de berg op naar, voor mijn gevoeld, het einde van de wereld. Maar eenmaal boven blijkt er toch meer te zijn aan het einde van de wereld: souvenirstalletjes en dikke jassen verhuur. Hijgend en puffend beklim de laatste treden, dit is duidelijk veel te hoog voor iemand van beneden zeeniveau. Bibberend, proberend ons aan elkaar te warmen, met muts en sjaal, wachten we op het ochtendgloren. Overigens met tientallen anderen, wat de romantiek toch een beetje verstoord. Maar dan is het licht en we zien…….niks. Wolken, mist, grijs, niets.
Teleurgesteld dalen we weer af om halverwege overvallen te worden door ruiters. Bijna letterlijk overvallen want we worden omsingeld, er wordt van alles en nog wat naar Tis geroepen en ze duwen papiertjes in onze handen. Maar ik wil helemaal niet paardrijden. Het is koud, we zijn moe, het is mistig en het heeft allemaal al genoeg gekost. Gauw terug naar het hotel en twee uurtjes slapen, voordat het minibusje ons weer komt ophalen. Het is tijd voor de laatste etappe, de trein naar Surabaya.
Zaterdag 17 januari, Surabaya (Java)
Dit moet het slechtste hotel van de reis zijn. We hebben ons hier gisteren door de taxi heen laten brengen en vonden het op het eerste oog wel prima. Misschien wat ongezellig, maar vooruit. De kamer is groot, te groot met het bed ergens achterin de hoek. Ouwe vieze muren, geen warm water zoals beloofd, kapotte wastafel, zwarte frummels op de vloer van onbekende herkomst, slechte airconditioning en alleen noodles voor het ontbijt. Geluk zagen we een klein stukje verder een ander hotel en dat bevalt ons een stuk beter. Het zijn immers de laatste dagen en die wil je toch een beetje leuk door brengen. De laatste paar dagen, dus we moeten ook de terugreis van Tis gaan regelen. Vliegen blijkt de beste optie dus we boeken een vlucht, 1 uur voor dat ik de lucht in ga.
We wilden nog wat inkopen doen en dat lukt hier wel, in één van de gigantische winkelcentra. ’s Avonds een leuke bar vinden lijkt echter onmogelijk. We vragen een taxichauffeur en hij brengt ons naar een afgelegen en nagenoeg lege bar die om 10 uur al sluit. Om de hoek van het hotel vinden we nog wel een openlucht jazzcafé met live muziek, maar meer dan één drankje kan bruin daar niet trekken.
Zondag 18 januari, Surabaya (Java)
Leuk idee van Tis, in theorie dan: op zondag naar de dierentuin, zoals zoveel gezinnen dat doen. Deprimerend ! Rijen dik staan er voor de ingang. Eenmaal binnen zitten er overal en nergens gezinnen te picknicken, want dat blijkt hier het doel van een dierentuin te zijn, de dieren lijken maar bijzaak. De collectie valt me erg tegen, afgezien van de komodo varanen, om over de dierenverblijven nog maar te zwijgen. Dieren worden door het publiek van alles en nog wat gevoerd en kinderen steken hun klauwtjes door de hekken. Ik, als blanke, trek overigens meer aandacht dan de nijlpaarden. Ouders wijzen naar me en leggen hun koters uit wat ze zien. Ik zeg, wegwezen hier.
Het strand dan, dat is wel een leuk idee. O nee, wat een troep op het strand en dan die schepen zo vlakbij. Terug in de taxi maar eens vragen, wat valt er zoal te doen in Surabaya? “Hebben jullie de dierentuin al gezien? Het strand dan? Tja, dan weet ik het niet meer, dat is het wel zo’n beetje.” Nu weten we het zeker, Surabaya is waardeloos.
Maandag 19 januari, Surabaya (Java) – Singapore
Twee maanden Indonesië zijn voorbij. Mijn visum is afgelopen, ik moet het land verlaten. Gelukkig heb ik mijn terugvlucht vanuit Singapore iets kunnen vervroegen want a) was het einde van de cashflow in zicht en b) had ik geen zin om na vier weken samen op pad te zijn geweest, nog 11 dagen alleen verder te gaan. Het afscheid valt heel zwaar en het voelt vreemd om weer alleen door Singapore te lopen.
Voor de foto's: http://mcclaud71.hyves.nl/album/33684010/Singapore_Indonesi_nov_08_jan_09/5Bvz/
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
