Groeten uit de rimboe II
Door: Claudia
Blijf op de hoogte en volg Claudia
04 Januari 2009 | Indonesië, Batavia
Dinsdag 9 december, Siberut, Mentawai eilanden (Sumatra)
Ik slaap heel slecht op de houten vloer. Weet niet zo goed waar ik mijn been moet laten zonder last te hebben van de schaafwond aan de binnenkant. Voor de zekerheid doe ik ook nog heel even mijn zaklamp aan om te checken of ik niet blind ben geworden, zo donker is het.
Na het ontbijt gaan de jongens op pad om lendedoeken te maken, ik blijf thuis om mijn knie te laten slinken. De hele dag door krijgen we allerlei vruchten te eten, de schillen en pitten gooien we op de grond of naar buiten. Het is alsof je in de supermarkt woont; Als je trek hebt loop je naar buiten en haal je iets te eten uit een boom.
In de loop van de dag wordt het huis steeds voller met mensen, vooral kinderen, die aan komen lopen. Als het etenstijd is zitten we op de veranda en de keukenvloet met zo'n 30 man eten. Als de buikjes rond zijn gegeten, pakken de buurtkinderen hun manchetti in de ene hand en een brandend stuk bamboe, bij wijze van fakkel, in de andere en lopen op blote voeten door de donkere jungle naar huis.
Woensdag 10 december, Siberut, Mentawai eilanden (Sumatra)
Het is een mooie dag vandaag. Geen regen en zelfs een heel klein beetje zon. Mijn sokken zijn zelfs bijna droog. Niet dat ik er wat mee opschiet, want zodra we het huis uit gaan moeten we al de rivier doorwaden. We bezoeken vandaag een lid van een beroemde rijke clan. In zijn jeugd heeft hij model gestaan voor een boek over de Mentawai ("Speelgoed voor de ziel" en zijn afbeelding prijkt op ansichtkaarten die overal te koop zijn. Dit heeft er aan bij gedragen dat deze clan zeer rijk is. Ze wonen in een groot huis en bezitten veel varkens en zelfs buffels. Wel een nadeel voor twee van zijn dochters, want de bruidschat voor deze dames is door niemand op de brengen, waardoor ze dus hun hele leven alleen zullen blijven.
We wandelen nog even langs het schooltje en doen nog een huis aan. Dan gaan we weer terug naar huis om te douchen. Het is niet onaangenaam om jezelf te wassen in de rivier, ware het niet dat dat nooit naakt mag gebeuren. Sta je daar te pielen met een sarong die je droog wilt houden, want straks heb ik hem weer nodig als laken.
's Avonds hebben we entertainment; Vijf jongens demonstreren hoe de shamans tijdens ceremonies dansen en in trance raken. Overigens niet maar vijf jongens, maar kampioenen. Onlangs wonnen de de eerste prijs met hun prestaties: een horloge voor elk.
De T-shirts gaan uit, de shorts worden vervangen door lendedoeken, hoofdtooien gaan op en takken en bladeren worden strategisch in de lendedoek en hoofdtooi weggestoken. Twee jongens slaan de maat op trommels en eentjes met een stuk kaak op een kookpan en de dansters stampen driftig op de vloer. Ik hou mijn hart vast dat de planken het houden.
Het hele gebeuren zorgt voor grote hilariteit omdat de jonge jongesn natuurlijk nog lang geen shaman zijn en ook zeker niet in trance raken. Het is een soort jungle playbackshow. Maar de jongens doen het graag en verdienen er ook nog een centje mee voor de school. Kunnen er weer wat boeken of pennen gekocht worden.
Donderdag 11 december, Siberut, Mentawai eilanden (Sumatra)
Ik zie er best wel een beetje tegenop. Het slapen op de harde ondergrond, het zware lopen en alle nieuwe indrukken beginnen hun tol te eisen. Het is allemaal best vermoeiend, maar er is maar een manier om weer uit de jungle te komen, en dat is lopen. Gelukkig heeft het de laatste tijd wat minder gereghend en is de modder wat minder diep geworden. We lopen ook weer via het dorp en de betonnen weg, dat scheelt ook. In het dorp horen we dat er een belangrijke gast is gearriveerd: Thom Henley, een canadese schrijver. die o.a. een boek over de Mentawai heeft gepubliceerd. Samen met Amen Joba (vader van Joba), de hoofdpersoon uit zijn boek en inmiddels een bekende van ons, gaan we hem even de hand schudden. Dan is het nog een klein uurtje glijden en struikelen over boomstammen en keien en zijn we op het laatste adres gearriveerd. Een heel verschil met de vorige uma: geen rondrennende kinderen, bedelende honden of varkens onder of rond het huis. Slecht een oud echtpaar en een hele breekbare oude weduwenaar. Wel moeten we in het "chickenhouse" slapen omdat de woning na twee aarbevingen onherstelbaar beschadigd is. Nu moet je bij chickenhouse niet denken aan een europees kippenhok, hier heeft het gebouwtje een heel andere functie.
In de uma slapen de vrouwen bij de vrouwen en de mannen bij de mannen. Geen gelegenheid dus voor geflikflooi. Maar waar komen dan die Mentawai kindjes vandaan? Juist ja, uit het kippenhok. Ieder echtpaar/stel bouwt zijn eigen chickenhouse waar ze hun privacy kunnen vinden. Wees dus op je hoede als je door een Mentawai wordt uitgenodigd in zijn chickenhouse.
Gezien de leeftijd van de bewonders van dit kippenhok, wordt er hier weinig meer gevoost en eerlijk gezegd is het zowiezo een beetje saai deze avond. Gelukkig komt er nog een dame, een oude bekende uit het eerste huis op bezoek en hoewel we elkaar absoluut niet kunnen verstaan, hebben we de grootste lol. De jongens kettingroken met haar de avond aan elkaar, want als de Mentawai iets met liefde doen, dan is het wel roken. Normaliter tarobladeren in bananenblad, maar als er geld is of toeristen zijn dan graag kreteksigaretten of Marlboro.
Vrijdag 12 december, Siberut, Mentawai eilanden (Sumatra)
Het avontuur zit er bijna op. Er staan nog twee dingen op het programma: de waterval en met de pong pong de rivier af, terug naar de haven.
De waterval is prachtig en we kunnen zwemmen in het heldere koele water. Voor het eerst sinds dagen heb ik het gevoel enigzins schoon te zijn. Het is helaas maar van korte duur, want zodra we het water uit komen, begint het heel hard te regenen. Doorweekt en modderig komen we weer terug bij het huis.
Na de lunch van gebakken aardappelen met groente en gefruite uitjes lopen we in 10 minuutjes naar de rivier. De pong pong, oftewel gemotoriseerde uitgeholde boomstam, ligt al op ons te wachten. De reis duurt enkele uren en we hebben het zwaar. We zijn niet gewend op zolang opgevouwen te zitten. Bovendien slaat de boot tot twee keer toe bijna om als we over een boomstam varen of over de bodem schuren. Opgelucht halen we adem als we weer doorweekt en klappertandend, maar veilig aan wal staan.
Een paar uurtjes later zitten we weer droog en warm in een kajuit op de veerboot naar Padang. We kijken elkaar aan en kunnen niet geloven hoe snel alles voorbij is gegaan.
De hele weg slaap ik als een roos op het hele dunne matrasje dat na een dikke week op planken slapen, aanvoelt als een wolkje.
En tot slot:
zoals de shaman zegt: sing song !
Voor de foto's nog even geduld a.u.b., tot ik een beter internetverbinding heb gevonden.
Ik slaap heel slecht op de houten vloer. Weet niet zo goed waar ik mijn been moet laten zonder last te hebben van de schaafwond aan de binnenkant. Voor de zekerheid doe ik ook nog heel even mijn zaklamp aan om te checken of ik niet blind ben geworden, zo donker is het.
Na het ontbijt gaan de jongens op pad om lendedoeken te maken, ik blijf thuis om mijn knie te laten slinken. De hele dag door krijgen we allerlei vruchten te eten, de schillen en pitten gooien we op de grond of naar buiten. Het is alsof je in de supermarkt woont; Als je trek hebt loop je naar buiten en haal je iets te eten uit een boom.
In de loop van de dag wordt het huis steeds voller met mensen, vooral kinderen, die aan komen lopen. Als het etenstijd is zitten we op de veranda en de keukenvloet met zo'n 30 man eten. Als de buikjes rond zijn gegeten, pakken de buurtkinderen hun manchetti in de ene hand en een brandend stuk bamboe, bij wijze van fakkel, in de andere en lopen op blote voeten door de donkere jungle naar huis.
Woensdag 10 december, Siberut, Mentawai eilanden (Sumatra)
Het is een mooie dag vandaag. Geen regen en zelfs een heel klein beetje zon. Mijn sokken zijn zelfs bijna droog. Niet dat ik er wat mee opschiet, want zodra we het huis uit gaan moeten we al de rivier doorwaden. We bezoeken vandaag een lid van een beroemde rijke clan. In zijn jeugd heeft hij model gestaan voor een boek over de Mentawai ("Speelgoed voor de ziel" en zijn afbeelding prijkt op ansichtkaarten die overal te koop zijn. Dit heeft er aan bij gedragen dat deze clan zeer rijk is. Ze wonen in een groot huis en bezitten veel varkens en zelfs buffels. Wel een nadeel voor twee van zijn dochters, want de bruidschat voor deze dames is door niemand op de brengen, waardoor ze dus hun hele leven alleen zullen blijven.
We wandelen nog even langs het schooltje en doen nog een huis aan. Dan gaan we weer terug naar huis om te douchen. Het is niet onaangenaam om jezelf te wassen in de rivier, ware het niet dat dat nooit naakt mag gebeuren. Sta je daar te pielen met een sarong die je droog wilt houden, want straks heb ik hem weer nodig als laken.
's Avonds hebben we entertainment; Vijf jongens demonstreren hoe de shamans tijdens ceremonies dansen en in trance raken. Overigens niet maar vijf jongens, maar kampioenen. Onlangs wonnen de de eerste prijs met hun prestaties: een horloge voor elk.
De T-shirts gaan uit, de shorts worden vervangen door lendedoeken, hoofdtooien gaan op en takken en bladeren worden strategisch in de lendedoek en hoofdtooi weggestoken. Twee jongens slaan de maat op trommels en eentjes met een stuk kaak op een kookpan en de dansters stampen driftig op de vloer. Ik hou mijn hart vast dat de planken het houden.
Het hele gebeuren zorgt voor grote hilariteit omdat de jonge jongesn natuurlijk nog lang geen shaman zijn en ook zeker niet in trance raken. Het is een soort jungle playbackshow. Maar de jongens doen het graag en verdienen er ook nog een centje mee voor de school. Kunnen er weer wat boeken of pennen gekocht worden.
Donderdag 11 december, Siberut, Mentawai eilanden (Sumatra)
Ik zie er best wel een beetje tegenop. Het slapen op de harde ondergrond, het zware lopen en alle nieuwe indrukken beginnen hun tol te eisen. Het is allemaal best vermoeiend, maar er is maar een manier om weer uit de jungle te komen, en dat is lopen. Gelukkig heeft het de laatste tijd wat minder gereghend en is de modder wat minder diep geworden. We lopen ook weer via het dorp en de betonnen weg, dat scheelt ook. In het dorp horen we dat er een belangrijke gast is gearriveerd: Thom Henley, een canadese schrijver. die o.a. een boek over de Mentawai heeft gepubliceerd. Samen met Amen Joba (vader van Joba), de hoofdpersoon uit zijn boek en inmiddels een bekende van ons, gaan we hem even de hand schudden. Dan is het nog een klein uurtje glijden en struikelen over boomstammen en keien en zijn we op het laatste adres gearriveerd. Een heel verschil met de vorige uma: geen rondrennende kinderen, bedelende honden of varkens onder of rond het huis. Slecht een oud echtpaar en een hele breekbare oude weduwenaar. Wel moeten we in het "chickenhouse" slapen omdat de woning na twee aarbevingen onherstelbaar beschadigd is. Nu moet je bij chickenhouse niet denken aan een europees kippenhok, hier heeft het gebouwtje een heel andere functie.
In de uma slapen de vrouwen bij de vrouwen en de mannen bij de mannen. Geen gelegenheid dus voor geflikflooi. Maar waar komen dan die Mentawai kindjes vandaan? Juist ja, uit het kippenhok. Ieder echtpaar/stel bouwt zijn eigen chickenhouse waar ze hun privacy kunnen vinden. Wees dus op je hoede als je door een Mentawai wordt uitgenodigd in zijn chickenhouse.
Gezien de leeftijd van de bewonders van dit kippenhok, wordt er hier weinig meer gevoost en eerlijk gezegd is het zowiezo een beetje saai deze avond. Gelukkig komt er nog een dame, een oude bekende uit het eerste huis op bezoek en hoewel we elkaar absoluut niet kunnen verstaan, hebben we de grootste lol. De jongens kettingroken met haar de avond aan elkaar, want als de Mentawai iets met liefde doen, dan is het wel roken. Normaliter tarobladeren in bananenblad, maar als er geld is of toeristen zijn dan graag kreteksigaretten of Marlboro.
Vrijdag 12 december, Siberut, Mentawai eilanden (Sumatra)
Het avontuur zit er bijna op. Er staan nog twee dingen op het programma: de waterval en met de pong pong de rivier af, terug naar de haven.
De waterval is prachtig en we kunnen zwemmen in het heldere koele water. Voor het eerst sinds dagen heb ik het gevoel enigzins schoon te zijn. Het is helaas maar van korte duur, want zodra we het water uit komen, begint het heel hard te regenen. Doorweekt en modderig komen we weer terug bij het huis.
Na de lunch van gebakken aardappelen met groente en gefruite uitjes lopen we in 10 minuutjes naar de rivier. De pong pong, oftewel gemotoriseerde uitgeholde boomstam, ligt al op ons te wachten. De reis duurt enkele uren en we hebben het zwaar. We zijn niet gewend op zolang opgevouwen te zitten. Bovendien slaat de boot tot twee keer toe bijna om als we over een boomstam varen of over de bodem schuren. Opgelucht halen we adem als we weer doorweekt en klappertandend, maar veilig aan wal staan.
Een paar uurtjes later zitten we weer droog en warm in een kajuit op de veerboot naar Padang. We kijken elkaar aan en kunnen niet geloven hoe snel alles voorbij is gegaan.
De hele weg slaap ik als een roos op het hele dunne matrasje dat na een dikke week op planken slapen, aanvoelt als een wolkje.
En tot slot:
zoals de shaman zegt: sing song !
Voor de foto's nog even geduld a.u.b., tot ik een beter internetverbinding heb gevonden.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
