Chillen met de Batak
Door: Claudia
Blijf op de hoogte en volg Claudia
13 December 2008 | Indonesië, Toba
Vrijdag 28 november, Medan - Danau Toba (Sumatra)
Onder de juiste omstandigheden vind ik onderweg zijn het heerlijkste dat er is. Wat die omstandigheden zijn?:
1. Enige mate van comfort, dus niet te krap en als het even kan een natje en droogje bij de hand.
2. Iets leuks om naar te kijken en dan doel ik op een mooie omgeving en niet een aantrekkelijke medepassagier. Hoewel daar natuurlijk ook geen enkel bezwaar tegen bestaat.
3. Rust. Dus het liefst geen gezelschap of in ieder geval gezelschap dat langdurig zijn mond kan houden.
En vandaag had ik het geluk onder deze ideale omstandigheden te reizen. Ik zat voor in een minibusje met alleen de chauffeur naast me. Ik had dus alle ruimte. We reden in 4 uur tijd van Medan naar Parapat, dus er was voldoende om naar te kijken en niemand sprak engels en ik nog maar een vijftal woorden Indonesisch, heerlijk rustig dus.
4 uur lang de tijd om te mijmeren, te filosoferen, te herinneren, te prioriteren, te plannen en vooral veel te dromen. Geen betere manier om ruimtje in je hoofd te scheppen en rust in je lijf te krijgen.
Aan het einde van de rit wachtte mij een boottochtje van een half uur over het Tobameer (een 1707 km2 groot vulkanisch meer) naar Tuk Tuk, een plaatsje op het eiland Samosir.
Zaterdag 29 november, Tuk Tuk, Tobameer (Sumatra)
Ik heb een heerlijk kamer met een leuk zitje buiten vanwaar ik een mooi doorkijkje heb op het meer. Ideaal om dus een ochtendje lekker te lezen. Helaas begint het tegen de middag te regenen en er lijkt ook geen einde meer aan te komen. Het enige wat je dan nog kunt doen is over het meer turen en de bergen aan de overkant zien verschijnen en een paar minuten later weer in de wolken zien verdwijnen. In de verte vormt zich zelfs een gigantische waterval.
Maar om een uur of 3 slaat de verveling genadeloos toe. Ik pak mijn parapluitje en maak een wandeling. Dan kom ik Nano tegen die me bij hem in het restaurant uitnodigt om wat te drinken en samen met zijn tante en collega brengen we de dag al zingend en gitaarspelend toch nog tot een voldaan einde.
Zondag 30 november, Tuk Tuk, Tobameer (Sumatra)
Onschuldig? Nee, dat is wellicht niet het woord. Naief? Komt misschien al iets meer in de buurt. Maar eigenlijk weet ik niet zo goed hoe ik de Batak, de bewoners van deze streek, kan omschrijven.
Het is in ieder geval een zeer plezierig volk om om je heen te hebben. Het is een christelijke haven in een overwegend islamitisch land. Je wordt hier overspoeld door afbeeldingen van Jezus en het landschap is gevuld met grafmonumentjes- en monumenten met kruizen. Er wordt op zondag nog keurig naar de kerk gegaan in de allermooiste kleding. De mensen zijn vrolijk, eerlijk, hartelijk en oprecht. Ze zijn ontzettend muzikaal en als je 's avonds over straat loopt, hoor je overal muziek en gezang.
Deze atmosfeer heeft zijn aantrekkingskracht op toeristen niet gemist en dat heeft helaas een teleurstellend neveneffect opgeleverd. Veel Tuk Tukkers zijn getrouwd met westerlingen en voor veel ongetrouwde Tuk Tukkers is het westen inmiddels het beloofde land geworden. Ze willen nu allemaal wel zo'n schone dame of heer uit het land van melk en honing.
Net als Nano, mijn 24-jarige gastheer van gisteren avond en gids voor vandaag. Ik heb een brommer gehuurd en de hele dag toeren we samen over het eiland. We zien de rechtbank en executieplaats uit de tijd dat de Batak nog kanibalen waren (hoe dingen kunnen veranderen!), nemen een bad in de hete bronnen, rijden helemaal naar het allerhoogste puntje om de grootsheid van het meer te bevatten en dringen een glas junglejuice (palmwijn).
Was de aanval gedurende deze dag al heel voorzichtig ingezet, 's avonds wordt werkelijk alles uit de kast gehaald: Tante verteld verhalen over gelukkige gemengde huwelijken, toont foto's van haar neefje met zijn 21 jaar oudere duitse vrouw en hun dochters en hamert op het feit dat alleen zijn ook maar niks is.
Nano brengt me terug naar mijn bungalow en zou graag een speciale beloning zien voor deze speciale dag. Maar na mijn speciale betaling (in Rupiah dus) en mijn speciale uitleg dat het toch echt niets kan worden tussen ons, schijnt hij te accepteren dat we beter vrienden kunnen zijn.
En tot slot:
Don't smell it, just wear it !
Voor foto's:
http://mcclaud71.hyves.nl/album/33684010/Singapore_Indonesi_nov_08_jan_09/Y7Pdtj4J/
Onder de juiste omstandigheden vind ik onderweg zijn het heerlijkste dat er is. Wat die omstandigheden zijn?:
1. Enige mate van comfort, dus niet te krap en als het even kan een natje en droogje bij de hand.
2. Iets leuks om naar te kijken en dan doel ik op een mooie omgeving en niet een aantrekkelijke medepassagier. Hoewel daar natuurlijk ook geen enkel bezwaar tegen bestaat.
3. Rust. Dus het liefst geen gezelschap of in ieder geval gezelschap dat langdurig zijn mond kan houden.
En vandaag had ik het geluk onder deze ideale omstandigheden te reizen. Ik zat voor in een minibusje met alleen de chauffeur naast me. Ik had dus alle ruimte. We reden in 4 uur tijd van Medan naar Parapat, dus er was voldoende om naar te kijken en niemand sprak engels en ik nog maar een vijftal woorden Indonesisch, heerlijk rustig dus.
4 uur lang de tijd om te mijmeren, te filosoferen, te herinneren, te prioriteren, te plannen en vooral veel te dromen. Geen betere manier om ruimtje in je hoofd te scheppen en rust in je lijf te krijgen.
Aan het einde van de rit wachtte mij een boottochtje van een half uur over het Tobameer (een 1707 km2 groot vulkanisch meer) naar Tuk Tuk, een plaatsje op het eiland Samosir.
Zaterdag 29 november, Tuk Tuk, Tobameer (Sumatra)
Ik heb een heerlijk kamer met een leuk zitje buiten vanwaar ik een mooi doorkijkje heb op het meer. Ideaal om dus een ochtendje lekker te lezen. Helaas begint het tegen de middag te regenen en er lijkt ook geen einde meer aan te komen. Het enige wat je dan nog kunt doen is over het meer turen en de bergen aan de overkant zien verschijnen en een paar minuten later weer in de wolken zien verdwijnen. In de verte vormt zich zelfs een gigantische waterval.
Maar om een uur of 3 slaat de verveling genadeloos toe. Ik pak mijn parapluitje en maak een wandeling. Dan kom ik Nano tegen die me bij hem in het restaurant uitnodigt om wat te drinken en samen met zijn tante en collega brengen we de dag al zingend en gitaarspelend toch nog tot een voldaan einde.
Zondag 30 november, Tuk Tuk, Tobameer (Sumatra)
Onschuldig? Nee, dat is wellicht niet het woord. Naief? Komt misschien al iets meer in de buurt. Maar eigenlijk weet ik niet zo goed hoe ik de Batak, de bewoners van deze streek, kan omschrijven.
Het is in ieder geval een zeer plezierig volk om om je heen te hebben. Het is een christelijke haven in een overwegend islamitisch land. Je wordt hier overspoeld door afbeeldingen van Jezus en het landschap is gevuld met grafmonumentjes- en monumenten met kruizen. Er wordt op zondag nog keurig naar de kerk gegaan in de allermooiste kleding. De mensen zijn vrolijk, eerlijk, hartelijk en oprecht. Ze zijn ontzettend muzikaal en als je 's avonds over straat loopt, hoor je overal muziek en gezang.
Deze atmosfeer heeft zijn aantrekkingskracht op toeristen niet gemist en dat heeft helaas een teleurstellend neveneffect opgeleverd. Veel Tuk Tukkers zijn getrouwd met westerlingen en voor veel ongetrouwde Tuk Tukkers is het westen inmiddels het beloofde land geworden. Ze willen nu allemaal wel zo'n schone dame of heer uit het land van melk en honing.
Net als Nano, mijn 24-jarige gastheer van gisteren avond en gids voor vandaag. Ik heb een brommer gehuurd en de hele dag toeren we samen over het eiland. We zien de rechtbank en executieplaats uit de tijd dat de Batak nog kanibalen waren (hoe dingen kunnen veranderen!), nemen een bad in de hete bronnen, rijden helemaal naar het allerhoogste puntje om de grootsheid van het meer te bevatten en dringen een glas junglejuice (palmwijn).
Was de aanval gedurende deze dag al heel voorzichtig ingezet, 's avonds wordt werkelijk alles uit de kast gehaald: Tante verteld verhalen over gelukkige gemengde huwelijken, toont foto's van haar neefje met zijn 21 jaar oudere duitse vrouw en hun dochters en hamert op het feit dat alleen zijn ook maar niks is.
Nano brengt me terug naar mijn bungalow en zou graag een speciale beloning zien voor deze speciale dag. Maar na mijn speciale betaling (in Rupiah dus) en mijn speciale uitleg dat het toch echt niets kan worden tussen ons, schijnt hij te accepteren dat we beter vrienden kunnen zijn.
En tot slot:
Don't smell it, just wear it !
Voor foto's:
http://mcclaud71.hyves.nl/album/33684010/Singapore_Indonesi_nov_08_jan_09/Y7Pdtj4J/
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
