Ruta 40

Een wiel, formaat bus, rolt ons voorbij, steekt de weg over en rolt nog een heel stuk verder. Nog voor dat gegeven helemaal tot mijn slaperige hersens is doorgedrongen volgt er al een bonk, een hobbel en rolt er een wielkast in tegenovergestelde richting de berm in. We zijn twee wielen, mijn alarmbellen zijn geactiveerd en ik ben nu volledig wakker: “we zijn twee wielen kwijt!” De bus mindert vaart, slingert een beetje en schuift dan de berm in. We staan stil en nog rechtop ook. Opgelucht kijken we elkaar aan, om ons vervolgens te realiseren dat we wel degelijk gestrand zijn, midden in de grote leegte van de Argentijnse pampa. Dat kan er ook nog wel bij, bij deze schijnbaar oneindige dag.
Ik had me deze tour naar Torres del Paine, een schitterend nationaal park net over de grens in Chili, wel iets anders voorgesteld. Opgetogen stond ik vanmorgen om 5.30 klaar voor vertrek en kon het avontuur beginnen met een 3 uur durende reis naar de grens. Nog 2 uur verder waren de Argentijnse formaliteiten geregeld en waren we het land uit, nog eens 1 uur en 20 minuten later waren we Chili binnen. De rest van de dag rijden we door het, inderdaad onbeschrijfelijk mooie park en keren weer huiswaarts. Prima, ik voel me als door een mangel gehaald, ik wil gauw naar huis, de hostel betalen en naar bed. Morgen om 8 uur vertrekt de bus die mij in 2 dagen over Ruta 40 naar El Bolsón zal brengen.
Maar ja, die twee wielen dus, die zijn niet zo maar weer teruggeplaatst onder de bus. De chauffeur deelt water uit, passagiers delen hun chocolade en koekjes en sommigen fantaseren al over een mooi scenario voor een filmscript (romances, een zwangere vrouw of een hartpatient, kannibalisme en minimaal één hele irritante passagier), maar helaas, we hoeven slechts 3 uur te wachten op vervangend vervoer en tegen een uur of twee kan ik toch nog gauw mijn bed in voor een paar uurtjes slaap.

In de ochtend werk ik gauw een bakkie koffie en een stukje brood naar binnen en haast me naar het busstation. Precies op tijd ben ik daar, weliswaar zonder veel geld, zonder water, zonder eten, maar dat zal vast onderweg wel goed komen. Ik verheug me op het mooie landschap, want ik ben die lege pampa’s meer dan zat. De bus is oncomfortabel en ziet eruit of Che Guevara hem zelf nog over La Cuarenta gereden heeft. We rijden 13,5 uur over ripios (grindwegen) en zien……..pampa, weer alleen maar pampa, zover als het oog reikt en verder. Gelukkig kon ik tegen het einde van de dag wel iets te eten bemachtigen: een gortdroge empanada (pasteitje met vleesvulling), een koud stuk pizza en een alfajor (typisch Argentijns koekje).

Zodra we aankomen bij het hotel neem ik een sprint naar de eerste de beste bank om tot de ontdekking te komen dat de pinautomaat leeg is. Had ik kunnen weten, zo na de kerstdagen, heel gebruikelijk hier. Ik dwaal wat rond in de hoop een andere bank te vinden en wat een geluk, er is er inderdaad nog één en mét geld. Nu nog internet, want hoe heet dat hostel dat ik voor morgen geboekt heb ook alweer? Half 12, met een kop koffie en 3 koekjes in mijn maag, val ik in slaap.

Na een, voor Argentijnse begrippen, groot ontbijt (ik kan mijn vreugde niet op) gaat de reis verder. Vandaag zit ik naast Gerhard. Gerhard ziet er mijn zijn vlassige sik en tondeuse kapsel uit als een ruige motorrijder en dat is hij ook. Hij is verkoper van motorfiets-onderdelen, duitser, al 30 jaar wereldreiziger en in de bevoorrechte positie de Dalai Lama persoonlijk ontmoet te hebben, na zijn illegale bezoek aan (destijds gesloten) Tibet in de tachtiger jaren. Deze bergklimmende 50-er maakt de reis dragelijk, want het is onmogelijk heet in de bus, het uitzicht blijft ellendig saai en 50 km voor mijn eindbestemming is er weer een probleem met de bus. Hij lekt teveel olie en twee uur lang wachten we op een andere bus en vanaf dat moment wordt alles anders: er is airconditioning, het landschap verandert onverwacht snel in een bebost, groen, zwiters aandoend gebergte en vol verwachting arriveer ik in El Bolsón, een door hippies gesticht dorpje.
In het eerste de beste internetcafé doe ik navraag naar mijn hostel. De jongedame spreekt geen engels maar verwijst me door naar een manspersoon, haar echtgenoot en wat blijkt, de zoon van de hosteleigenaar. Hoe is het mogelijk! Hij belt pa lief voor me op en twee minuten later zit ik achterin het antieke peugeotje onderweg naar huis.
Dat thuis ligt wel iets verder buiten het dorp dan ik verwachtte en ik zie mijn eetplannen al weer in het water vallen (ik heb niets bij me en het is al 10 uur). Maar wat een geluk, ik kan mee-eten: huisgemaakte lasagne, verse salade en goedkope wijn. Het internationale gezelschap van 12 past net rond de tafel in de keuken van het kleine hutje. In en in tevreden val ik daarna als een roosje op mijn matras op de grond in slaap.