Vluchten naar Patagonië

Voorjaar 1865, 165 Welshmen gaan aan boord van een zeilschip, richting het grote avontuur. Ze willen weg, weg uit Wales, weg onder de invloed van de Engelse kerk. Aangespoord door verhalen over het land van de grote voeten (Pata=poot) vertrekken ze richting Patagonië/Argentinië. In de voorliggende 350 jaar hebben verschillende expedities een poging gedaan, Portugezen, Spanjaarden, Engelsen en allemaal liepen ze tegen problemen aan: honger, vijandige bewoners, droogte. Maar dit weerhoudt de dappere mannen en vrouwen uit Wales niet om de strijd met de zee aan te gaan. Ze vertekken, hun angst voor het onbekende onder stoelen en banken stekend en zetten in juli 1865 eindelijk voet aan land, in het huidige Puerto Madryn. Wat treffen ze aan? Niets ! Helemaal niets !! Slechts een kaal, onwelkom, koud landschap. Aan de kust vinden ze wel zeeleeuwen en pinguins maar landinwaarts zijn er slechts lama’s, struiken en wind, een continu aanhoudende koude wind. Nog geen boom om een hut te bouwen, geen plas om uit te drinken en toch dachten deze dappere zielen: “Dit is het. Hier kwamen voor en hier blijven we.” Sterker nog, de 50 jaar daaropvolgend komen er nog 3000 settlers aanzeilen.
Nou ben ik zelf nog nooit in Wales geweest, maar als de Welshmen Patagonië verkiezen boven hun eigen huis en haard, dan hoef ik ook niet zo nodig. Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij dat ze besloten te blijven, want daardoor kan ik me nu in hele comfortabele bussen verplaatsen om een heleboel leuke dingen te doen. Zoals dik ingepakt in een 7-mm duikpak spelen met zeeleeuwen, in een winddicht jack jagen op walvissen en op een rubberboot op zoek gaan naar dolfijnen, zeehonden en pinguins. Maar waarom je, als 17e eeuwse medemens besluit een nederzetting te beginnen in een landschap dat zo onwelkom en eentonig is (op de meer dan 2500 km lange route tussen Buenos Aires en Rio Callegos is er maar één afwisseling: het getal op de kilometerpaaltjes), is mij een raadsel. Dat moet wel uit pure wanhoop en ellende of vanuit complete gekte geweest zijn.

Ps. In aanvulling op mijn vorige blog, waarom de Argentijnen zo aardig zijn: zoenen! We moeten meer zoenen. De Fransen doen het, de Argentijnen doen het. Iedere dag, vrouwen én mannen, één of meer zoenen al dan niet met een knuffel erbij. Dat afstandelijke handen schudden, weg ermee!