Onverwacht naar Paradijs

Door: Claudia

Blijf op de hoogte en volg Claudia

16 Januari 2011 | Chili, Valparaíso

De stad ligt aan onze voeten. Nathalie en ik zijn zojuist met één van de Ascensoren hier in Valparaiso (Chili) naar boven gekomen en kijken uit over de baai, het stand van Viña del Mar en de zandduinen voorbij Reñaca zijn nog duidelijk zichtbaar. Niet lang meer en de zon gaat onder, helaas niet boven de baai maar achter ons, in de bergen. Via de historische wijk vinden we onze weg weer naar beneden en lopen naar onze hostel in het havenkwartier.
De volgende dag keren we terug en slenteren uren over de heuvels en door de eeuwenoude straten. Hier, in deze wirwar van weggetjes en onvoorstelbaar lange trappen, tussen huizen en golfplaat is het bijna onmogelijk om je weg te vinden, maar verdwalen is hier een genoegen. Na iedere bocht dient zich een andere verrassing aan: een prachtig uitzicht, een heerlijk cafeetje, een kleurrijk mozaïk of, eigenlijk vooral, een schitterend kunstwerk op de muur.
Vanaf een afstand bezien lijken de heuvels een wanordelijke opeenstapeling van bontgekleurde doosjes waar onmogelijk nog wegen tussen lijken te passen, maar ze zijn er. Onvoorstelbaar steil, maar ze zijn er en er wordt zelfs in gevoetbald (hoe zou Robbben het doen op een veld van 45 graden?). Er zijn zelfs, zoals eerder genoemd, 15 Ascensoren, liften of kabelbanen, verstopt tussen de woningen. Varierend van 75 tot 175 meter lang kunnen deze wagonnetjes je weg naar boven verlichten. Helaas zijn nog maar 4 van deze antieke mechanische kunststukjes in werking, het onderhoud loopt te hoog in de papieren. Alle 15 zijn er nog, staan ook op de plattegrond aangegeven, maar zijn door het ontbreken van bewegwijzering, niet tot nauwelijks te vinden. Achter gesloten deuren, soms verstopt in de meest onverwachte gebouwen (woonhuizen inmiddels), staan de karretjes geduldig te wachten om geolied en gesmeerd te worden en weer aan het werk te gaan.
Het geslenter over de heuvels maakt hongerig en in een onooglijk restaurantje vallen we aan op de lokale specialiteit: Chorillana. Een enorm bord vol met patat, stukjes rundvlees, gebakken ui en ei. Een Rotterdamse Kapsalon op z’n Chileens. Om de dorst te lessen een Chileens biertje.
Valparaiso, paradijselijk dal, lijkt mij een goedgekoze naam.

17 Januari 2011 - 09:22

Saskia:

Hartstikke mooi.Wat zie jij leuke dingen.
Is je gegund.Groetjes Saskia

17 Januari 2011 - 14:23

Coby:

Geweldig Claudia!!!! Ze hebben smaak die Chilenen, pittig, kunst en kleurrijk.
Ik ga zo langzamerhand geloven dat deze reis echt onvergetelijk voor jou en ons wordt.
Lieve groetjes...................