Dat zou me thuis nooit gebeuren (deel 1)

Door: McC-:laud

25 Juni 2011 | Frankrijk, Torreilles

Al meer dan 7 jaar zit ik in de campingbusiness, dus veel daarvan is voor mij inmiddels normaal, geaccepteerd en gewoon geworden (niet te verwarren met “saai”), maar zo nu en dan dringt het weer even tot me door: “campinglife is life Jim, but not as we know it, not as we know it.” Deze momenten vinden meestal plaats als ik lekker onderweg ben met mijn blauwe Vacansoleilbusje en een grappig, ongemakkelijk of erg (on)plezierig moment mijn gedachte passeert. Veel van deze overpeinzingen eindigen ermee dat ik bij mezelf denk “dat zou me thuis nooit gebeuren, als ik dit toch eens aan iemand kon vertellen.” Dat gebeurt bijna nooit, dat ik het aan iemand vertel, want tegen de tijd dat ik weer in Nederland ben en met “normale” mensen spreek (daarmee bedoel ik mensen die niet in de kampeerwereld werken) ben ik de meeste van die voorvalletjes alweer vergeten. Maar de tijden zijn veranderd, ik kom er mee naar buiten en ik ZAL er over praten, hier, in dit blog. Ik wil beginnen met een verhaal dat aantoont dat de dunne lijn tussen het zakelijk en het persoonlijk leven hier soms weleens iets té dun kan zijn.

Als International Teammanager bij Vacansoleil werk ik over het algemeen met heel leuk, enthousiast en geschikte personeel, maar ook zij kunnen zich weleens vergissen. Dus uiteraard is een deel van mijn werk, net als dat van andere managers, het voeren van slecht nieuws gesprekken (lees: het geven van een waarschuwing). Een tijdje terug had ik zo'n gesprek met een jonge gast die aan het werk was op de camping waar ik op dat moment tijdelijk woonde. Aardige knul die een vergissing begaan had, dus we hadden een onplezierig, hoewel broodnodig, gesprek. Hij nam het goed op en ik vertelde hem dat als hij hierover of over iets anders nog eens met mij wilde praten hij mij altijd kon bellen, of, als hij mij liever persoonlijk wilde spreken, ik slechts een aantal caravans verderop te vinden was.
Gesprek zat erop, klus geklaard en ik ging weer door met mijn eigen zaken (op dat moment: genieten van mijn vrije dag). Ik haalde de was van de wasserette, vond een aantal droogrekjes en begon mijn schone was op te hangen. Ondertussen had de jongeman in kwestie zijn toekomst nog eens overdacht en besloot mij op te zoeken om mij nog het één en ander te vertellen. Prima, daar ben ik ook voor, maar hoe hou je je staande als “strenge maar rechtvaardige manager” als je in je linkerhand een “zaterdag-avond-miniscuul-zwart-stringetje” hebt, in je andere hand een “Bridget-Jones-comfortabele-maar-gigantisch-grote-witte-tent” en in je mond een aantal knijpers? Ik hou mezelf voor dat het me gelukt is en dat hij mij zal herinneren om mijn wijze woorden en niet om mijn schitterend schone ondergoed, maar ik dacht ook bij mezelf: “zoiets zou me thuis nooit gebeuren.”

25 Juni 2011 - 12:19

Ma:

Ik kan me herinneren dat zit soort situaties voor een klein kleutertje Claudia lang geleden precies de momenten waren om kattekwaad uit te halen. Dus moet je eigenlijk een soort deja vu gevoel gehad hebben hahaha. Alhoewel, ik weet niet of ik toen ook met schoon ondergoed van jou in mijn hand stond??

25 Juni 2011 - 14:46

Pa:

Had je mij zo'n verhaal niet eerder kunnen vertellen. Nu weet ik pas de juiste verleidingstruc om op zaterdag aan een oudere vrouw te komen en door de weeks..... nou laat maar. ha ha ha

25 Juni 2011 - 16:14

Saskia:

Oef,best moeilijk als ik het zo lees.
Maar hopen dat het doordringt cq goed opgenomen wordt door het persoon.

moet dus ook niet te vaak op deze manier gebeuren.
Sterkte inieder geval.
Groetjes Saskia