Vilanculos
Door: Claudia
Blijf op de hoogte en volg Claudia
20 Februari 2003 | Mozambique, Inhambane
Dinsdag 18 februari
Met uitzondering van de krokodil op ons bord, zien we geen enkele krokodil op de boerderij. Het was namelijk donker toen we aankwamen en het is nog maar nauwelijks licht als we weer vertrekken. Maar niemand heeft daar problemen mee, want we weten dat we vandaag de oceaan zullen gaan zien. We kunnen niet wachten. Maar als we de oceaan willen zien, betekent dat dat we de grens over moeten naar Mozambique. We hebben net alle formaliteiten achter de rug en zijn weer op pad, als Chris een aantal officiële douanepapieren uit het raam laat waaien. We rijden terug en proberen ze te vinden. Gelukkig heeft één van de dames langs de weg ze al te pakken. Ze overhandigt ze aan Chris en neemt een afwachtende houding aan. Ze verwacht duidelijk iets terug voor haar verdienste. Chris geeft haar een blikje cola, dat ze omarmt als was het een pop. Als we net weer beginnen te rijden, bedenkt Ralph zich dat hij nog een pak koekjes heeft en werpt het uit het raam. Dit brengt nogal wat commotie teweeg. De vrouw, vermoedelijk haar twee dochters en haar moeder gillen van enthousiasme. Als de koekjes op de grond vallen, duikt de oude vrouw op haar knieën om ze als eerste te kunnen bemachtigen. Het is een enorm ontgoochelend schouwspel. Vier vrouwen vechten om een aantal biscuitjes.
Eind van de middag komen we aan in Vilanculos. Voor het eerst sinds we Vic Falls verlaten hebben, zullen we weer in een normaal bed slapen. Ze hebben prachtige houten chalets, die we met zijn vieren delen. Ik neem de bovenverdieping in mijn uppie in beslag, want van daar heb ik een prachtig uitzicht op het water. Het water waar we morgen in zullen duiken. Ik zal namelijk mijn eerste 10-meter duik gaan maken. vanavond instrueert Renoir ons, zodat alles veilig zal verlopen. Hij houdt een praatje van ongeveer drie kwartier, waarin hij alle manieren opsomt waarop we kunnen sterven. Na afloop vraagt hij of we er nog zin in hebben.
Woensdag 19 februari
We zitten in de bar en samen nemen we de dag nog eens door. Chris en ik zijn allebei erg gelukkig en tevreden met onze duikprestaties. Ik durf zelfs te beweren dat het mijn beste dag in Afrika tot nu toe geweest is. Vanmorgen met zijn vieren zittend en liggend in het zwembad had ik daar nog even mijn twijfels over, maar uiteindelijk is het toch een hoogtepunt geworden.
Vanochtend rond een uur of acht liepen we in wetsuits en met flippers, duikfles en duikbril, kortom als semi-professionals, naar het zwembad; Chris, Keith en ik de enige leerlingen van vandaag en Renoir, de instructeur. In het zwembad nemen we nogmaals de drie belangrijkste regels door: “breathe, breathe, breathe,” “equalize early and often” and “don’t go up faster than 18 meters a minute.” Goed, onthouden kan ik dat wel, maar het uitvoeren is een tweede. Ik probeer zittend op mijn knieën de oefeningen in het water uit te voeren, maar het wil niet lukken. Ik voel me claustrofobisch worden en overweeg om het bijltje er bij neer te gooien. Gelukkig heeft Renoir geduld en na een poosje lig ik toch plat op mijn buik op de bodem van het zwembad. Daar neem ik de beslissing om de duik naar de tien meter ook te wagen.
De andere truckpassagiers hadden dan wel niet het lef of het geld om te duiken, maar ze gaan wel mee met het bootje naar het rif, om te snorkelen. Als we een poosje stil liggen om de snorkelaars uit te laten stappen, kan ik zelf ook niet meer wachten om het water in te gaan; ik word namelijk knap zeeziek van dat geschommel. Zelfs zo erg dat ik er niet eens meer tegenop zie om me achterover te laten vallen met die enorme zware fles op mijn rug. Zolang ik maar van die rubberduck af mag. Achter de boot vinden we elkaar en beginnen aan de afdaling. Ik laat wat lucht uit mijn vest en langzaam zak ik naar beneden. Ik heb helaas wat problemen met het klaren van mijn oren en een paar keer moet ik terug naar boven. Maar uiteindelijk lukt het toch om op de bodem te komen. Renoir voelt mijn gemoedstoestand goed aan en houdt voor de eerste 15 minuten mijn hand vast. Dan lukt het me om het idee van 9 meter water boven mij van me af te zetten en durf ik het alleen aan. Ik kijk mijn ogen uit. Het is precies zoals je op Discovery channel ziet. Ik zie koraal in allerlei kleuren, vissen met nog meer kleur, zeesterren, een inktvis en zelfs babyhaaien. Ik geloof zonder meer dat de Bazaruto eilanden één van de mooiste plekken op aarde is om te duiken. Als we na 45 minuten, die overigens aanvoelen als 15, weer boven komen, slaan we alledrie een kreet van vreugde. Dit is duidelijk voor ons alledrie niet de laatste keer dat we het grote blauw zullen verkennen.
We klimmen weer aan boord en halen de laatste snorkelaar op om het paradijselijke strand te gaan verkennen. Als we bij één van de eilanden aankomen, zie ik tientallen krabbetjes wegrennen en staat er een pelikaan wat verschrikt om zich heen te kijken. Gewapend met twee koelboxen gaan we aan land en op dit bounty-eiland knibbelen we aan onze boterhammetjes. Het is het zoveelste moment sinds ik hier ben, dat ik denk dat het leven gewoon niet mooier kan worden.
Donderdag 20 februari
We gaan Vilanculos weer verlaten en bij wijze van afscheid maken we nog even een wandeling over de lokale markt. Dan klimmen we weer in de truck en rijden naar camping Maxixe, vlakbij Inhambane. Om Imhabane te bereiken, maken we gebruik van lokaal vervoer: een dow. Een zeilbootje dat overgebleven is uit de tijd dat de arabieren hier nog waren. Samen met een aantal locals en een paar kippen, gaan we aan boord. Het kost wat tijd en moeite met die tegenwind, maar uiteindelijk komen we aan in één van de oudste havens van Afrika. Helaas zijn ze de markt al aan het opruimen als we er aankomen en ik heb het al gauw bekeken. Ik probeer wat met twee jongens te praten, maar dat valt niet mee. Hun engels is te gebrekkig. Wel begrijp ik dat ze graag iets te lezen hebben, een boek of een tijdschrift. Het enige dat ik heb is een oude Zuid-Afrikaanse Cosmopolitan, maar ze zijn er blij mee. Ik hoop dat de verhalen over erotische massage en porno voor vrouwen (blijkt een zeer rijke chocoladetaart te zijn) hen niet te veel zullen shockeren.
Met uitzondering van de krokodil op ons bord, zien we geen enkele krokodil op de boerderij. Het was namelijk donker toen we aankwamen en het is nog maar nauwelijks licht als we weer vertrekken. Maar niemand heeft daar problemen mee, want we weten dat we vandaag de oceaan zullen gaan zien. We kunnen niet wachten. Maar als we de oceaan willen zien, betekent dat dat we de grens over moeten naar Mozambique. We hebben net alle formaliteiten achter de rug en zijn weer op pad, als Chris een aantal officiële douanepapieren uit het raam laat waaien. We rijden terug en proberen ze te vinden. Gelukkig heeft één van de dames langs de weg ze al te pakken. Ze overhandigt ze aan Chris en neemt een afwachtende houding aan. Ze verwacht duidelijk iets terug voor haar verdienste. Chris geeft haar een blikje cola, dat ze omarmt als was het een pop. Als we net weer beginnen te rijden, bedenkt Ralph zich dat hij nog een pak koekjes heeft en werpt het uit het raam. Dit brengt nogal wat commotie teweeg. De vrouw, vermoedelijk haar twee dochters en haar moeder gillen van enthousiasme. Als de koekjes op de grond vallen, duikt de oude vrouw op haar knieën om ze als eerste te kunnen bemachtigen. Het is een enorm ontgoochelend schouwspel. Vier vrouwen vechten om een aantal biscuitjes.
Eind van de middag komen we aan in Vilanculos. Voor het eerst sinds we Vic Falls verlaten hebben, zullen we weer in een normaal bed slapen. Ze hebben prachtige houten chalets, die we met zijn vieren delen. Ik neem de bovenverdieping in mijn uppie in beslag, want van daar heb ik een prachtig uitzicht op het water. Het water waar we morgen in zullen duiken. Ik zal namelijk mijn eerste 10-meter duik gaan maken. vanavond instrueert Renoir ons, zodat alles veilig zal verlopen. Hij houdt een praatje van ongeveer drie kwartier, waarin hij alle manieren opsomt waarop we kunnen sterven. Na afloop vraagt hij of we er nog zin in hebben.
Woensdag 19 februari
We zitten in de bar en samen nemen we de dag nog eens door. Chris en ik zijn allebei erg gelukkig en tevreden met onze duikprestaties. Ik durf zelfs te beweren dat het mijn beste dag in Afrika tot nu toe geweest is. Vanmorgen met zijn vieren zittend en liggend in het zwembad had ik daar nog even mijn twijfels over, maar uiteindelijk is het toch een hoogtepunt geworden.
Vanochtend rond een uur of acht liepen we in wetsuits en met flippers, duikfles en duikbril, kortom als semi-professionals, naar het zwembad; Chris, Keith en ik de enige leerlingen van vandaag en Renoir, de instructeur. In het zwembad nemen we nogmaals de drie belangrijkste regels door: “breathe, breathe, breathe,” “equalize early and often” and “don’t go up faster than 18 meters a minute.” Goed, onthouden kan ik dat wel, maar het uitvoeren is een tweede. Ik probeer zittend op mijn knieën de oefeningen in het water uit te voeren, maar het wil niet lukken. Ik voel me claustrofobisch worden en overweeg om het bijltje er bij neer te gooien. Gelukkig heeft Renoir geduld en na een poosje lig ik toch plat op mijn buik op de bodem van het zwembad. Daar neem ik de beslissing om de duik naar de tien meter ook te wagen.
De andere truckpassagiers hadden dan wel niet het lef of het geld om te duiken, maar ze gaan wel mee met het bootje naar het rif, om te snorkelen. Als we een poosje stil liggen om de snorkelaars uit te laten stappen, kan ik zelf ook niet meer wachten om het water in te gaan; ik word namelijk knap zeeziek van dat geschommel. Zelfs zo erg dat ik er niet eens meer tegenop zie om me achterover te laten vallen met die enorme zware fles op mijn rug. Zolang ik maar van die rubberduck af mag. Achter de boot vinden we elkaar en beginnen aan de afdaling. Ik laat wat lucht uit mijn vest en langzaam zak ik naar beneden. Ik heb helaas wat problemen met het klaren van mijn oren en een paar keer moet ik terug naar boven. Maar uiteindelijk lukt het toch om op de bodem te komen. Renoir voelt mijn gemoedstoestand goed aan en houdt voor de eerste 15 minuten mijn hand vast. Dan lukt het me om het idee van 9 meter water boven mij van me af te zetten en durf ik het alleen aan. Ik kijk mijn ogen uit. Het is precies zoals je op Discovery channel ziet. Ik zie koraal in allerlei kleuren, vissen met nog meer kleur, zeesterren, een inktvis en zelfs babyhaaien. Ik geloof zonder meer dat de Bazaruto eilanden één van de mooiste plekken op aarde is om te duiken. Als we na 45 minuten, die overigens aanvoelen als 15, weer boven komen, slaan we alledrie een kreet van vreugde. Dit is duidelijk voor ons alledrie niet de laatste keer dat we het grote blauw zullen verkennen.
We klimmen weer aan boord en halen de laatste snorkelaar op om het paradijselijke strand te gaan verkennen. Als we bij één van de eilanden aankomen, zie ik tientallen krabbetjes wegrennen en staat er een pelikaan wat verschrikt om zich heen te kijken. Gewapend met twee koelboxen gaan we aan land en op dit bounty-eiland knibbelen we aan onze boterhammetjes. Het is het zoveelste moment sinds ik hier ben, dat ik denk dat het leven gewoon niet mooier kan worden.
Donderdag 20 februari
We gaan Vilanculos weer verlaten en bij wijze van afscheid maken we nog even een wandeling over de lokale markt. Dan klimmen we weer in de truck en rijden naar camping Maxixe, vlakbij Inhambane. Om Imhabane te bereiken, maken we gebruik van lokaal vervoer: een dow. Een zeilbootje dat overgebleven is uit de tijd dat de arabieren hier nog waren. Samen met een aantal locals en een paar kippen, gaan we aan boord. Het kost wat tijd en moeite met die tegenwind, maar uiteindelijk komen we aan in één van de oudste havens van Afrika. Helaas zijn ze de markt al aan het opruimen als we er aankomen en ik heb het al gauw bekeken. Ik probeer wat met twee jongens te praten, maar dat valt niet mee. Hun engels is te gebrekkig. Wel begrijp ik dat ze graag iets te lezen hebben, een boek of een tijdschrift. Het enige dat ik heb is een oude Zuid-Afrikaanse Cosmopolitan, maar ze zijn er blij mee. Ik hoop dat de verhalen over erotische massage en porno voor vrouwen (blijkt een zeer rijke chocoladetaart te zijn) hen niet te veel zullen shockeren.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
