Mount Mulanje

Zaterdag 15 februari

Het meer is heerlijk, het uitzicht prachtig en het strand heel aangenaam maar ik vind het geen bezwaar om het vanochtend te verlaten. De enorme hoeveelheid muggen maakt het verblijf, met name 's avonds, niet bepaalt aangenaam. Bij wijze van afscheid vormen de muskieten wolken, kolommen in de verte boven het water. Onvoorstelbaar, ik heb er nog nooit zoveel tegelijk gezien.
In de loop van de middag komen we aan bij de golfclub, onder aan de berg Mulanje. We slaan onze tenten op naast het zwembad en ook de keuken krijgt er een plaatsje. Het is een prettige kampeerplek met warme douches, een bar, tafeltennis en badminton. We maken er gretig gebruik van.


Zondag 16 februari

Je kampeert natuurlijk niet onder aan een berg om er alleen maar naar te kijken, je zult op zijn minst een poging moeten doen om hem te beklimmen. Met de truck rijden we door theeplantage naar het pad dat ons naar de top zal leiden. Gelukkig bestaat de klim uit twee etappes: tot de waterval is één en dan een tweede stuk dat zo goed als recht naar boven gaat. Slechts vijf fanatiekelingen durven het tweede deel aan, de rest besteedt zijn tijd nuttig bij de waterval met zwemmen in het ijskoude water, lezen en slapen. Uiteraard behoor ik zelf niet tot die fanatiekelingen, ik ben op vakantie en moet hoognodig de Cosmpolitan lezen.

De jongens komen nog relatief vlot terug van de top, hoewel niet snel genoeg om de regen voor te blijven. We zijn nog maar net op weg naar beneden, als de regen met bakken naar beneden komt. Het pad verandert in een grote modderglijbaan. Chris, de gentleman, geeft me een arm zodat we nog enig houvast aan elkaar hebben (lees: ik aan hem). Eenmaal beneden is het nog even spannend hoe de truck zijn weg zal vinden, maar het gaat goed.
Het is imiddels weer droog en we stoppen even om Susanne de gelegenheid te geven aan de theeplanten te ruiken. Zodra we dat doen, komen er twee kindjes op ons af om te kijken of er iets te eten valt. Ik zou er inmiddels aan gewend moeten zijn, want het gebeurt doorlopend, maar nee, het went niet. Ik vind het eigenlijk alleen maar moeilijker worden. De gezichtjes beginnen te stralen als Keith ze allebei een appel geeft. Het is een druppel op een gloeiende plaat.


Maandag 17 febuari

Het is acht uur 's avonds en eindelijk bestellen we ons diner. We zijn op een krokodillenfarm, dus ik ga voor de croq-steak. Dit moet de langste dag op de weg geweest zijn. Om zes uur vanochtend zijn we vertrokken en om 19.15 uur kwamen we aan op de plaats van bestemming. Niemand heeft er dan ook bezwaar tegen als we het programma een beetje omgooien en besluiten om niet te koken vandaag. Ik tafel nog even na met Dirk, Falk en Chris, maar als om elf uur de lichten uitgaan, lopen we toch maar naar de tenten. Daar treffen we Holm en Ralph aan die schijnbaar ook nog niet aan bed toe waren. We praten nog wat en ik merk dat ik toch wel aan de groep begin te wennen en besef dat ik het straks vervelend zal vinden om afscheid te moeten nemen.