Kanoën op de Zambezi
Door: Claudia
Blijf op de hoogte en volg Claudia
09 Februari 2003 | Zambia, Zambezi
Donderdag 6 februari
Mijn week in Vic Falls is ten einde en met mijn zojuist verworven Duitse vrienden vertek ik richting Zambia. Aan de rand van het dorp steken we de bungijump-brug over, die de grens vormt tussen Zimbabwe en Zambia en dat is bijna gelijk het laatste dat ik die dag van Zambia zal meekrijgen. De rest van de dag ben ik bezig met het inhalen van mijn slaap. Een eindje voor onze bestemming, Gwabi logde, word ik wakker en zie wat een schitterend landschap ik gemist heb. We rijden door een vallei, zo mooi, zo groen. Ik probeer er niet eens een foto van te maken, dit valt niet op de gevoelige plaat vast te leggen. Het uitzicht vanaf is net zo schitterend. Bij aankomst geeft het een zeer eenvoudige, om niet te zeggen vervallen indruk, maar als we richting bar- en zwembad lopen verandert die indruk abrupt. Vanuit het zwembad kijken we in de diepte op de prachtige Zambezi rivier.
Vrijdag 7 januari
Hier heb ik naar uitgekeken: twee dagen lang kanoën op de Zambezi. Twee aan twee zitten we in de kano's, samen met de tenten, proviand en een emmer met persoonlijke items. Ik heb het geluk de kano met Chris te mogen delen, de sterkste van het hele stel, maar ook het grootste kind van allemaal. Regelmatig begint hij een wateroorlog met een willekeurig passerende kano. Eigenlijk maar goed ook, want het water is heerlijk verfrissend.
We peddelen zoveel mogelijk in single file, één rechte lijn, om de kans op een aanvaring met een nijlpaard te verkleinen. En dat is echt nodig, want we zien er ontelbaar veel tijdens onze tocht. Eind van de dag meren we aan bij elephantbone-island en slaan ons kamp op.
Zaterdag 8 januari
Bij het ontbijt wordt duidelijk waarom dit eiland elephantbone-island heet. we krijgen bezoek van twee olifanten; bewaren ze eerst og enige afstand tot het kamp, even later komen ze toch langzaam maar zeker dichterbij. We hebben de tenten al afgebroken en zijn bezig om de ontbijtresten in te pakken in in de kano's op te bergen. Chris probeert de dikhuiden met bewegingen en geluiden weg te jagen, maar dat heeft weinig effect. Allemaal bewegen we ons langzaam achteruit, blik op de olifant gericht, richting water, klaar om de rivier in te springen. Dan wijkt gelukkig het gevaar en het beest wandelt, rustig kauwend, richting struiken.
We gaan weer op pad en tijdens het peddelen proberen Chris en ik in half Nederlands en half Afrikaans wat gesprekken te voeren. We komen een heel eind, al levert het soms nogal komische verwarringen op.
Rond het middaguur lunchen we bij een verlaten lodge. Het is niet het seizoen nu en de huisjes staan leeg. We maken er gebruik van om onze siëste te houden. Ik kruip in één van de hutjes en met mijn provisorische kussen/matras (mijn zwemvest) leg ik mij te rusten op het stenen bed. Ik hoor van alles zoemen (torretjes, vliegen) en kruipen (hagedisjes, vogeltjes) maar daar ben ik inmiddels al aardig aan gewend. Met het geluid van nijlpaarden word ik rond twee uur weer wakker.
We varen weer een stukje door een landschap dat zo uit de Lord of Rings lijkt te komen, the Misty Mountains of Doom. En of dat nog niet genoeg is, varen we langs een kudde olifanten dat net een bad neemt. Langzaam laten we ons door de stroom meevoeren en kijken hoe de olifanten drinken, zich wassen en met elkaar spelen. Pas als we ze voorbij zijn, vangen ze onze lucht op en krijgen we enig protest te horen. Ik vraag bijna aan Chris om me even te knijpen zodat ik zeker weet dat ik niet droom.
We overnachten in Chuangwe Camp, vanwaar we de nijlpaarden en krokodillen in het water kunnen zien en 's nachts de hyena's kunnen horen.
Zondag 9 februari
Ik zou bijna zegggen dat we het gewoon gaan vinden, olifanten in het kamp. We waren van plan om een ochtendwandeling te gaan maken, maar we komen niet verder dan de douches. Daar staan namelijk drie olifanten van de bomen te eten. Als ze dichterbij komen, besluiten we om maar even rustig in het kamp af te wachten. Daar krijgen we bezoek van de huisimpala. Het is heus waar, ze hebben hier een tamme impala rondlopen. Het elegante antiloopje (waarom heet het eigenlijk, het loopt juist heel gracieus?) vergezelt ons als we weer verder lopen. We lopen dit keer richting bar en weer komen we niet veel verder. Dezelfde olifanten komen onze kant op. We zoeken bescherming in de bar. Als alledrie de dikhuiden besluiten om een bad te nemen in de rivier, ronden we eindelijk onze wel zeer ingekorte wandeling af.
Dan is het tijd om de motorboot terug te varen naar de Gwabi-lodge. In een uur tijd leggen we dezelfde afstand waar we in de kano's twee dagen over hebben gedaan. De middag besteden we aan zwemmen, wassen, relaxen cricket kijken. De wereldkampioenschappen cricket vinden op dit moment plaats in Zuid-Afrika en Chris en Keith hebben zelfs de Duitsers enthousiast voor het spel gekregen.
Mijn week in Vic Falls is ten einde en met mijn zojuist verworven Duitse vrienden vertek ik richting Zambia. Aan de rand van het dorp steken we de bungijump-brug over, die de grens vormt tussen Zimbabwe en Zambia en dat is bijna gelijk het laatste dat ik die dag van Zambia zal meekrijgen. De rest van de dag ben ik bezig met het inhalen van mijn slaap. Een eindje voor onze bestemming, Gwabi logde, word ik wakker en zie wat een schitterend landschap ik gemist heb. We rijden door een vallei, zo mooi, zo groen. Ik probeer er niet eens een foto van te maken, dit valt niet op de gevoelige plaat vast te leggen. Het uitzicht vanaf is net zo schitterend. Bij aankomst geeft het een zeer eenvoudige, om niet te zeggen vervallen indruk, maar als we richting bar- en zwembad lopen verandert die indruk abrupt. Vanuit het zwembad kijken we in de diepte op de prachtige Zambezi rivier.
Vrijdag 7 januari
Hier heb ik naar uitgekeken: twee dagen lang kanoën op de Zambezi. Twee aan twee zitten we in de kano's, samen met de tenten, proviand en een emmer met persoonlijke items. Ik heb het geluk de kano met Chris te mogen delen, de sterkste van het hele stel, maar ook het grootste kind van allemaal. Regelmatig begint hij een wateroorlog met een willekeurig passerende kano. Eigenlijk maar goed ook, want het water is heerlijk verfrissend.
We peddelen zoveel mogelijk in single file, één rechte lijn, om de kans op een aanvaring met een nijlpaard te verkleinen. En dat is echt nodig, want we zien er ontelbaar veel tijdens onze tocht. Eind van de dag meren we aan bij elephantbone-island en slaan ons kamp op.
Zaterdag 8 januari
Bij het ontbijt wordt duidelijk waarom dit eiland elephantbone-island heet. we krijgen bezoek van twee olifanten; bewaren ze eerst og enige afstand tot het kamp, even later komen ze toch langzaam maar zeker dichterbij. We hebben de tenten al afgebroken en zijn bezig om de ontbijtresten in te pakken in in de kano's op te bergen. Chris probeert de dikhuiden met bewegingen en geluiden weg te jagen, maar dat heeft weinig effect. Allemaal bewegen we ons langzaam achteruit, blik op de olifant gericht, richting water, klaar om de rivier in te springen. Dan wijkt gelukkig het gevaar en het beest wandelt, rustig kauwend, richting struiken.
We gaan weer op pad en tijdens het peddelen proberen Chris en ik in half Nederlands en half Afrikaans wat gesprekken te voeren. We komen een heel eind, al levert het soms nogal komische verwarringen op.
Rond het middaguur lunchen we bij een verlaten lodge. Het is niet het seizoen nu en de huisjes staan leeg. We maken er gebruik van om onze siëste te houden. Ik kruip in één van de hutjes en met mijn provisorische kussen/matras (mijn zwemvest) leg ik mij te rusten op het stenen bed. Ik hoor van alles zoemen (torretjes, vliegen) en kruipen (hagedisjes, vogeltjes) maar daar ben ik inmiddels al aardig aan gewend. Met het geluid van nijlpaarden word ik rond twee uur weer wakker.
We varen weer een stukje door een landschap dat zo uit de Lord of Rings lijkt te komen, the Misty Mountains of Doom. En of dat nog niet genoeg is, varen we langs een kudde olifanten dat net een bad neemt. Langzaam laten we ons door de stroom meevoeren en kijken hoe de olifanten drinken, zich wassen en met elkaar spelen. Pas als we ze voorbij zijn, vangen ze onze lucht op en krijgen we enig protest te horen. Ik vraag bijna aan Chris om me even te knijpen zodat ik zeker weet dat ik niet droom.
We overnachten in Chuangwe Camp, vanwaar we de nijlpaarden en krokodillen in het water kunnen zien en 's nachts de hyena's kunnen horen.
Zondag 9 februari
Ik zou bijna zegggen dat we het gewoon gaan vinden, olifanten in het kamp. We waren van plan om een ochtendwandeling te gaan maken, maar we komen niet verder dan de douches. Daar staan namelijk drie olifanten van de bomen te eten. Als ze dichterbij komen, besluiten we om maar even rustig in het kamp af te wachten. Daar krijgen we bezoek van de huisimpala. Het is heus waar, ze hebben hier een tamme impala rondlopen. Het elegante antiloopje (waarom heet het eigenlijk, het loopt juist heel gracieus?) vergezelt ons als we weer verder lopen. We lopen dit keer richting bar en weer komen we niet veel verder. Dezelfde olifanten komen onze kant op. We zoeken bescherming in de bar. Als alledrie de dikhuiden besluiten om een bad te nemen in de rivier, ronden we eindelijk onze wel zeer ingekorte wandeling af.
Dan is het tijd om de motorboot terug te varen naar de Gwabi-lodge. In een uur tijd leggen we dezelfde afstand waar we in de kano's twee dagen over hebben gedaan. De middag besteden we aan zwemmen, wassen, relaxen cricket kijken. De wereldkampioenschappen cricket vinden op dit moment plaats in Zuid-Afrika en Chris en Keith hebben zelfs de Duitsers enthousiast voor het spel gekregen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
