Victoria Falls

Donderdag 30 januari

Waren we gisteren op het 4-landenpunt, vandaag zullen we al deze landen aandoen in slechts één ochtend. We verlaten het eiland in Zambia, melden ons weer even in Namibië, varen terug naar Botswana en met de truck rijden we 70 kilometer naar Victoria Falls in Zimbabwe. Daar staat mij een week vol met mensen, muziek en drank te wachten. Het begint gelijk goed met een boozecruise; voor 20 amerikaanse dollars varen we zondsondergang over de Zambezi en morgen we twee uur lang drinken zoveel als we willen.
Aansluitend hebben we een diner in de Drifters Inn waar enkelen van ons hun kunne op dansgebied tonen, samen met de traditionele Zulu-dansers. En dan gaan we met 2 taxi's naar het centrum en duiken het nachtleven in. Het nachtleven van Vi Falls houdt in: Explorers Travellers Club, hier vieren we het feestje waar ik zo broodnodig aan toe was. Totaal kachel komen we terug in de inn en Lido en brengen me naar bed. Het bed in de waskamer wel te verstaan want de sleutel van mijn eigen kamer ben ik schijnbaar verloren. Ik wens Lido en Karin een goedenacht en vraag ze om zich alsjeblieft te gedragen, hoewel ik weet dat mijn verzoek aan dovemans oren is gericht.


Vrijdag 31 januari

Acht uur in de ochtend, nog steeds niet helemaal nuchter strompel ik richting ontbijttafel. Gelukkig hoor ik dat Rudi en Karin het vandaag ook rustig aan willen doen. Marcel, onze Zwitserse reisagent, zal ons deze ochtend verlaten. Hij gaat wederom op kosten van de baas nog een aantal uitermate luxe lodges bezoeken voor hij weer naar huis gaat. Jann is al onderweg naar zijn "White water rafting"-avontuur, wij gebruiken de ochtend om te ontnuchteren, te relaxen en te zwemmen. 's Middags duiken we met onze enorme bundels geld (1 USD = 1200 zimdollars) de souvenirwinkels in. Rudi helpt de fabel de wereld uit dat het altijd de vrouwen zijn die uren kunnen winkelen. Tergend lang laat hij Karin en mij wachten tot hij zijn keuze heeft bepaald. Ik ben alleen op zoek naar een omslagdoek en op de markt denk ik mijn slag te kunnen slaan. We zien een groepje vrouwen, omringd door een grote hoeveelheid stoffen. Onze toenadering heeft het effect van een stok in een bijennest: de dames springen op, slaan hun rokken om, trekken hun blouses recht en met een enorme lach wensen ze ons een hele goede dag. Op mijn vraag of ze misschien een rok voor me hebben, grissen ze links en rechts de lappen van het rek en verdringen elkaar om de mooiste creaties te showen. De stoffen worden getoond, omgeslagen, bij mij uitgeprobeerd, het is een waar schouwspel. Ik in het midden, omringd door zeven vrouwen met zeker driemaal zoveel sarongs, wikkeldoeken en tafelkleden. De vrouwen dansen om me heen en de kleuren lijken los te komen van doeken te fladderen voor mijn ogen. mijn benauwde roep om help werkt zowel bij de dames als bij Karin op de lachspieren. Ik kan helaas geen keuze maken en vriendelijk bedank ik mijn persoonlijke kleedsters. We gaan terug naar de inn en op weg naar taxi's passeren we de enorme rij met auto's voor de benzinepomp. Ze wachten op brandstof. Vandaag is het vrijdag, misschien wordt er woensdag weer geleverd. We hebben geluk dat er nog taxi's rijden, zij halen hun brandstof uit Botswana, 70 kilometer hier vandaan. Dat drijft de prijs natuurlijk wel op.

In de avond hebben we ons symbolische afscheidsdiner bij Mama Africa, een plaatselijk restaurant. Marcel heeft ons inmiddels verlaten en de andere drie zullen met de gidsen nog twee dagen nodig hebben om terug te rijden naar Johannesburg, maar gevoelsmatig is dit het einde van de toer.


Zaterdag 1 februari

Dit is mijn derde dag in Vic Falls en vandaag zullen we ze eindelijk gaan zien: de watervallen. Na het betalen van het riante bedrag van 20 USD mogen we naar binnen. De eerste glimp die we van de vallen opvangen is al prachtig en de kleine waterdruppeltjes bieden een heerlijke verkoeling. We lopen verder en zien dan pas de ernome omvang van het fenomeen. Het is gigantisch. Boven één van de watervallen heeft zich een regenboog gevormd en de laatste val voor de grens met Zambia lijkt het wel of we door een herfstbui in Nederland lopen. er komt zoveel water, damp van de vallen af, dat we doorweekt zijn. Het ziet er inderdaad uit als de "smoke that thunders" zoals ze hier zeggen. De hele tijd probeer ik me voor te stellen wat Dr. Livingstone gevoeld moet hebben toen hij dit wonder der natuur vond. Het moet onbeschrijfelijk geweest zijn.


Zondag 2 februari

Ik word wakker en het is warm. Geen wonder want de ventilator doet het niet. Ik check het licht, geen effect. De stroom is uitgevallen. Het is al acht uur in de ochtend, ik heb een gat in de dag geslapen. Ik blijf nog even liggen en mijmer wat voor me uit. Ik heb de tijd aan mezelf. Dan sta ik op om mijn al bijna traditionele ochtendduik in het zwembad te nemen en Kim, de inn-keeper, brengt me een verlaat ontbijt: een scone, een muffin, wat kaas en pittige worst. Ik begeef me op mijn gemak naar het centrum waar ik met Mark heb afgesproken. Hij is de dj bij Explorers en hij begrijpt maar niet welk nummer ik hem gevraagd heb om te draaien. Met mijn eigen cd-collectie, hij wil graag weten wat er nieuw is in Europa, stap ik de kroeg binnen. We vinden het nummer waar ik om gevraagd had en aan de bar dood ik de tijd met het kijken naar een film. 's Avonds eet ik bij "In-da-Belly," het restaurant waar Stanley de scepter zwaait. Ik heb hem eerder ontmoet en nu wil ik de keuken van zijn etablissement graag uitproberen. Het is een succes. Uiteraard zou ik bijna zeggen, duik ik Explorers weer in en samen met Mark en Stanley sluit ik de avond af in de bar van hotel The Kingdom. Ook hier kan Mark zijn werk niet loslaten en springt hij achter de draaitafel.


Maandag 3 februari

Wederom is het een rustige dag vandaag. Ik kan me dan ook niet druk maken als ik bij het postkantoor drie kwartier in de rij moet staan voor een paar postzegels. Ik trakteer mijzelf op een diner bij Spur, een steakhouse en het is de duurste maaltijd in Vic Falls tot nu toe: 7 USD voor een voorgerecht, een hoofdgerecht en 2 koppen koffie. Maar, het was het meer dan waard.

In Explorers is het doodstil vanavond en samen met Mark checken we de concurrentie, The Kingdom. Daar is het zonodig nog stiller. Schijnbaar zijn er geen overlandtrucks in town. Terug naar Explorers krijgen we een lift van Michael. Eric, mijn gids op de overlandtruck, had ons al voorgesteld, voor het geval ik in een noodsituatie geld zou moeten wisselen (de bank biedt 55 zimdollars voor 1 USD, op straat en dus bij Michale 1200 zimdollars voor diezelfde 1 USD). Ik kruip op de bijrijdersstoel en Michael vraagt mij om zijn tas met geld vast te houden. Een tas vol met geld !!! "Tuurlijk, geen probleem. Hoe lang mag ik hem vasthouden?"


Dinsdag 4 februari

Ik zit op mijn kamer wat te schrijven als ik de truck hoor binnenkomen. Ik besluit gauw nog even een douche te nemen voor ik mijn medereizigers ga begroeten. Ik sta nog in mijn ondergoed als Kim op mijn deur klopt. Gauw trek ik een shirt aan en doe open. Daar staan Chris en Keith, mijn gidsen voor de komende 3 weken. De eerste indruk die ik maak moet goed zijn, de deur openen in mijn ondergoed. De eerste indruk die ik van Chris krijg is die van een skilereaar: lang, gebronsd en geblondeerd. Ziet er niet slecht uit, maar absoluut mijn type niet. Keith is meer een magere slungel, studentikoos type, begin 20.
Tijdens de lunch ontmoet ik de andere groepsleden en wat een geluk, het zijn zeven Duitsers ! Franz en Susanne en hun vriend Udo in leeftijd variërend van 39 tot 43 jaar. Dirk en Falk uit Berlijn, van mijn leeftijd en Holm en Ralph heb ik gisteren al ontmoet. Ze hadden problemen met hun vliegtuig en waren niet op tijd om de toer in Johannesburg te beginnen, ze zijn rechtstreeks naar Vic Falls komen vliegen. Communiceren met deze twee mannen is lastig want ze spreken heel weinig engels en hun Duits in onverstaanbaar.
Om enige anschluss (zie, mijn Duits wordt al beter) met mijn nieuwe groep te krijgen ga ik met ze mee naar de watervallen. Het is zeker geen verspilde moeite want 's middags bieden de watervallen toch weer een hele andere aanblik dan in de ochtend. Bovendien hebben de watervallen vandaag nog meer bezoek, namelijk van apen. Een grote mannetjesbaviaan maakt een enorme herrie. Het klinkt knap dreigend en we maken ons uit de voeten.
De avond verloopt rustig, op het saaie af. We gebruiken het diner in de inn waar vandaag de traditionele Zulu-dansers weer act de présence geven. Slechts met zijn vijfen duiken we de kroeg in waar het vandaag weer erg leeg is. Afgezien van Waldo, de franse gids en voormalig leraar engels in Bulawayo, zie ik geen enkel bekend gezicht. Zelfs Mark laat het af weten, het is zijn vrije dag. We duiken maar vroeg onder de wol, want morgen gaan we raften.


Woensdag 5 februari

Vandaag is het zover, we gaan raften op de Mighty Zambezi. Op de één of andere manier wist Chris mij vrij snel te overtuigen om toch met de hele groep mee te gaan. Uiteraard heb ik wel voor de meest veilige optie gekozen waarbij ik niet hoef te roeien maar mezelf stevig vast kan houden het "OS-rope" (O Shit!-touw). Maar voor het zover is, moeten we 200 meter naar beneden om bij de rivier te komen. Met onze zwemvesten en helmen klauteren, glijden, struikelen en strompelen we een half uur langs de oever. Het liefst sprong ik direct in het water om het zweet van me af te spoelen, maar we gaan eerst de boten in. We krijgen instructie over hoe we ons moeten gedragen in de stroomversnellingen: op de hurken en duiken in de richting van de golf. En wat te doen als we kapseizen? Klauter onder de boot vandaan en klim er weer in, simpel. We oefenen op de commando's en duiken van links naar rechts in de rubberboot. Dan komt eindelijk het sein "te water !" waar we op hoopten en we nemen een verfrissende duik. Eenmaal terug in de boot zijn we klaar voor het avontuur.
De stroomversnellingen hebben allemaal een nummer, maar een aantal dragen ook klinkende namen als Washingmachine, Overlandtruckeater, Terminator 1 en 2 en de 3 Ugly Sisters. Kortom namen die je de met moeite bij elkaar geschraapte moed al weer snel doen verliezen. Maar na de eerste rapid, stroomversnelling, voel ik me toch al weer wat groeien. We zijn hem kletsnat maar heelhuids doorgekomen. En gelukkig geldt dat voor alle andere rapids ook. Onderweg zijn we vrijwillig af en toe het water ingedoken om verkoeling te zoeken. Eigenlijk was de klim naar beneden misschien nog wel spannender dan het rafting zelf, om over de klim naar boven nog maar te zwijgen. Het kostte me 45 minuten en wel 10 liter zweet om de 200 meter weer naar boven te klimmen (ik had dat abonnement op de sportschool ook niet op moeten zeggen). Met een voertuig dat vroeger een bus moet zijn geweest, rijden we terug naar de stad. Gelijk ga ik met mijn camera en software naar Explorers, naar Mark, want we gaan proberen mijn memorycard leeg te maken. Downloaden lukt, dus Mark is blij. Hij heeft de plaatjes die ik voor hem genomen heb, maar helaas, zijn cd-writer doet het niet dus zelf zal ik nog even geduld moeten hebben.
Vanavond zla de groep bij Mama Africa gaan eten. Ik vond het de eerste keer al niet zo'n succes en daarom besluit ik mijn laatste avond in Vic Falls bij In-da-Belly, bij Stan te gaan eten. Ik onmoet de anderen weer in Explorers. Het wordt een lange avond en gelukkig is bijna iedereen er die ik de afgelopen week ontmoet heb. De hele wissel ik e-mailadressen uit.
Uiteindelijk neem ik met Mark een taxi terug naar de inn. Op het stoepje praten we nog wat en horen de leeuwen, waarschijnlijk van de crocfarm, brullen. Als het begint te regenen zetten we ons gesprek voort in de lobby. Om half 6 moet ik Mark dan toch echt wegsturen zodat ik nog een uurtje kan slapen. Om half zeven loopt de wekker af.