Chidenguele

Vrijdag 21 februari


Even denk ik dat ik droom of dat ik wel heel erg ver geslaapwandeld heb. Rond een uur of vijf word ik namelijk wakker van een imam die oproept voor het gebed. Ik dommel gelukkig weer wat in, maar niet voor lang. Even later word ik weer wakker van de regen. Snel breken we de tenten af en ontbijten in de truck. Veel vroeger dan gepland gaan we weer op pad. En ach, eigenlijk vinden we het niet zo erg, want het paradijs wacht op ons. Maar het paradijs is, uiteraard zou ik zeggen, niet zo heel makkelijk te bereiken. We zullen met de truck de duinen over moeten. En zoals Chris al voorspeld had, lukt dat niet in één keer. We komen vast te zitten in het rulle zand. De oplossing is om een flinke hoeveelheid lucht uit de banden te laten lopen en dan lukt het Chris om de wagen het duin over te krijgen. Wij volgen te voet. En dan zijn we in het paradijs, ofwel Paradiso de Chidenguele.
Het is nog ochtend als we er aankomen en de rest van de dag genieten we van het enorme strand dat helemaal van ons alleen lijkt te zijn. Ik begin eindelijk aan mijn eerste Harry Potter en we spelen in de golven met bodyboards. Onze koks weten de dag prachtig af te sluiten met een enorme hoeveelheid gamba’s die ik met een flesje Amstel verorber.


Zaterdag 22 februari

In het paradijs hoef je natuurlijk niet vroeg op te staan, dus ik slaap lekker uit tot een uur of negen. De anderen in het huisje zijn al wakker en naar het strand vertrokken. Het is heerlijk om het rijk even alleen te hebben. Op mijn gemak wandel ik naar het ontbijt en pak dan één van de bodyboards om naar het strand te gaan. De hele dag hangen we weer op het strand, want het is helaas te winderig om te gaan snorkelen. Ik wandel wat over het strand dat zo verlaten is, dat ik me Robinson Crusoë voel.

Tegen de avond gooien we de koelbox in een bakkie (pick-up) en rijden naar het hoogste duin in de omgeving. Daarvandaan zien we de drie meren die achter de duinen schuilgaan en de vuurtoren die duidelijk afsteekt tegen de ondergaande zon.